تاثیر شش هفته تمرین پلایومتریک با زمانبندی غیرخطی بر تغییرات هورمونی، هایپرتروفی عضلانی و خاصیت ارتجاعی عضلات پای مردان ورزشکار (زمانبندی غیرخطی تمرین پلایومتریک و تغییرات هورمونی)

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاًثیر زمانبندی‌های مختلف تمرین پلایومتریک بر تغییرات هورمونی، هایپرتروفی عضلانی و خاصیت ارتجاعی عضلات پا می‌باشد. بدین‌منظور،36 ورزشکار مرد (با میانگین سنی 64/2±58/21 سال، قد 01/6±42/174 سانتی‌متر و وزن 68/05±9/69 کیلوگرم) به‌صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت نمودند. پیش‌آزمون شامل: اندازه‌گیری متغیر های آنتروپومتریکی، سطح مقطع عضلات ران، شاخص ارتجاعی عضلات پا و خون‌گیری ناشتا بود. درادامه، آزمودنی‌ها به سه گروه تمرینی موجی روزانه، موجی هفتگی و سنتی و نیز یک گروه کنترل تقسیم شدند و برنامۀ تمرینی به‌مدت شش هفته و هر هفته سه جلسه انجام گرفت. شایان‌ذکر است که پس از 48 ساعت از آخرین جلسۀ تمرین، پس‌آزمون به‌عمل آمد. همچنین، تغییرات بین‌گروهی با روش آماری آنکوا و آزمون تعقیبی ال اس دی بررسی گردید و تغییرات درون‌گروهی نیز با استفاده از آزمون تی زوجی آنالیز گشت. سطح معنا داری نیز معادل (p<0.05) در نظر گرفته‌شد. یافته‌ها نشان می‌دهد که زمانبندی موجی روزانه و موجی هفتگی تمرین پلایومتریک باعث افزایش معنا دار غلظت استراحتی هورمون تستوسترون، نسبت تستوسترون به کورتیزول و سطح مقطع عضلات ران نسبت به پیش‌آزمون و گروه کنترل شده است. زمانبندی سنتی تمرین پلایومتریک نیز تنها منجر به بهبود معنا داری نسبت به پیش‌آزمون شده است. علاوه‌براین، براساس نتایج مشخص می‌شود که هر سه نوع زمانبندی تمرین پلایومتریک، تاًثیر معناداری بر شاخص ارتجاعی عضلات پا نداشته اند. با توجه به نتایج و درصد تغییرات به‌نظر می‌رسد که زمانبندی‌های غیر خطی تمرین پلایومتریک در بهبود تغییرات هورمونی، وضعیت آنابولیسم، هایپرتروفی عضلانی و خاصیت ارتجاعی عضلات پا، دارای کارایی بیشتری نسبت به زمانبندی سنتی می‌باشند.