اثر تمرین پیلاتس بر سطوح سرمی عامل نوروتروفیک مشتق از مغز، مالون دی آلدئید و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی تام بیماران زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

هدف از این پژوهش، بررسی اثر هشت هفته تمرین پیلاتس بر سطوح سرمی عامل نوروتروفیک مشتق از مغز، مالون دی آلدئید و ظرفیت آنتی­اکسیدانی تام بیماران زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. بدین­منظور، 21 زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (با میانگین سنی 30/8±40/36 سال، نمایۀ تودۀ­ بدنی 80/5±39/25 کیلوگرم بر متر مربع و نمرۀ ناتوانی 70/1±67/2)­ به­صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی به­مدت هشت هفته (سه جلسه در هفته) به انجام تمرینات پیلاتس پرداخت­­ و نمونه­های خونی 24 ساعت قبل و 48 ساعت پس از دورۀ تمرین جمع­آوری گردید. داده­ها با استفاده از آزمون تی وابسته و مستقل با سطح معناداری 0.05>p تحلیل شدند. نتایج آزمون تی وابسته نشان می­دهد که در گروه تجربی، سطح سرمی عامل نوروتروفیک مشتق از مغز به­دنبال تمرینات پیلاتس به­شکل معناداری افزایش یافته است (p=0.01)، اما سطوح سرمی مالون دی آلدئید و ظرفیت آنتی­اکسیدانی تام تغییر معناداری را نشان نمی­دهد (مقادیر p به­ترتیب 14/0 و 34/0). همچنین، سطح سرمی مالون دی آلدئید در گروه کنترل افزایش معناداری (p=0.04) و سطح ظرفیت آنتی­اکسیدانی تام کاهش معناداری یافت (p=0.02). علاوه­براین، یافته­های آزمون تی مستقل حاکی از این ­است که سطح سرمی مالون دی آلدئید در گروه کنترل در­مقایسه با گروه تجربی افزایش معناداری داشته است (p=0.03). به­طورکلی، به­نظر می­رسد تمرینات پیلاتس می­تواند عاملی کمک­کننده ­­جهت بهبود عوامل نوروتروفیکی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس باشد. اگر­چه­، این احتمال وجود دارد که این تمرینات­ قادر به بهبود وضعیت اکسایشی ­این بیماران نباشند، اما می­توانند از روند رو­به­گسترش آن جلوگیری نمایند.