تاثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر سطوح 1-sicam و مقاومت به انسولین در زنان غیرفعال

پژوهش حاضر، تاثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی را بر سطوح sicam-1 و مقاومت به انسولین در زنان غیرفعال بررسی کرده است. 44 زن سالم با میانگین سنی 6/1±2/20 سال و شاخص توده‌ی بدنی3±8/20 کیلوگرم بر مترمربع در چهار گروه: استقامتی، مقاومتی، ترکیبی و کنترل (هر گروه 11 نفر) قرار گرفتند. تمرینات به مدت شش هفته و سه جلسه در هفته اجرا شد. تمرین استقامتی شامل بلوک‌های ایروبیک و تمرین مقاومتی به صورت کار با وزنه بود. در برنامه‌ی ترکیبی، افراد یک جلسه برنامه‌ی تمرین قدرتی و جلسه‌ی بعد، برنامه‌ی تمرین استقامتی را انجام دادند. خونگیری 36ساعت قبل و مجدداً 36 ساعت پس از خاتمه تمرینات انجام شد. یافته‌های پژوهش با استفاده از آزمون anova با اندازه‌گیری‌های مکرر نشان داد که سطوح sicam-1 در گروه مقاومتی (0.0001>p) و ترکیبی (0.0001>p) کاهش معنادار داشت، ولی در گروه استقامتی این کاهش معنادار نبود. تغییرات انسولین و شاخص مقاومت به انسولین در هیچ‌یک از گروه‌ها معنادار نبود. اما مقادیر گلوکز ناشتا در گروه ترکیبی افت معناداری داشت (0.01=p)، درحالی‌که در سایر گروه‌ها بدون تغییر بود. همچنین، در ارتباط با هیچ‌یک از متغیرها، تغییرات بین گروهی معناداری مشاهده نگردید. به نظر می‌رسد که تمرینات ترکیبی در مدت و شدت اعمال‌شده (در مقایسه با تمرینات استقامتی)، بر سطوح مولکول چسبان اثرگذاری بیشتری دارد. اما جهت بهبود مقاومت به انسولین، شدت برنامه‌ی تمرینی بیشتری مورد نیاز می‌باشد.