کینتیک لاکتات پس از انقباض‌های درون‌گرا و برون‌گرای آیزوکینتیک در مردان

هدف ‌پژوهش حاضر بررسی کینتیک لاکتات پس از انقباض­های درون‌گرا و برون‌گرای آیزوکینتیک بود. بدین منظور 10 مرد با سطح ورزشی تفریحی در دو جلسۀ مجزا دو پروتکل انقباض آیزوکینتیک con/con و ecc/ecc (4 ست، 10 تکرار، سرعت 60 درجه بر ثانیه) را اجرا نمودند. غلظت لاکتات خون پیش از فعالیت و در زمان­های 0، 3، 6، 10، 15، 30، 45، و 60 دقیقه پس از فعالیت اندازه­گیری شد. منحنی­های اختصاصی بازیافت لاکتات با فرمول دو نمایی ثبت گردید. برای مقایسه پاسخ­های لاکتات در دو جلسه از آزمون t وابسته و برای مقایسه تغییرات کار انجامشده طی ست­ها در دو جلسه از تحلیل واریانس مکرر استفاده شد. غلظت لاکتات در پاسخ به انقباض درون‌گرا از 34/0±65/1 به 19/1±05/5 (mmol.l) و در پاسخ به انقباض برون‌گرا از 42/0±71/1 به 64/1±12/4(mmol.l) افزایش یافت. تحلیل آماری داده­ها نشان داد میزان افزایش غلظت لاکتات پس از فعالیت درون‌گرا به­طور معناداری بیشتر از فعالیت برون‌گرا بود (p<0.05). توانایی تبادل لاکتات (p<0.01) و برداشت لاکتات (p<0.01) پس از فعالیت برون‌گرا به‌طور معناداری بیشتر از فعالیت درون‌گرا بود. هم‌چنین مدت زمان رسیدن لاکتات به اوج (p<0.001) و نیمۀ عمر لاکتات (p<0.001) پس از فعالیت درون‌گرا به‌طور معناداری طولانی­تر از برون‌گرا بود. بر اساس این یافته­ها نتیجه­گیری می­شود که فعالیت درون‌گرا منجر به فشار متابولیکی بیشتری نسبت به فعالیت برون‌گرا می­شود. بنابراین، با توجه به تفاوت کینتیک لاکتات متعاقب فعالیت­های درون‌گرا و برون‌گرا توصیه می­شود که ریکاوری بعد از این نوع انقباض­ها نیز متفاوت باشد و به دنبال فعالیت درون‌گرا ریکاوری فعال بیشتر استفاده شود.