اثر تمرینات اینتروال هوازی بر سطوح خونی مالون دی آلدیید، ظرفیت ضداکسایشی تام و پروفایل لیپیدی در زنان غیرفعال

هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی آثار تمرینات اینتروال هوازی بر سطوح خونی مالون دی آلدیید و ظرفیت ضداکسایشی تام در زنان غیرفعال بود. تعداد 30 نفر زن غیر ورزشکار، سالم و غیر سیگاری (سن: 5/5±6/27 سال، وزن: 4/3±2/64 کیلوگرم) به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به طور تصادفی به دو گروه تمرین اینتروال هوازی و کنترل تقسیم شدند. تمرین اینتروال در ابتدا به مدت 30 دقیقه با تناسب 1 به 1 شامل دویدن با شدت 60 درصد حداکثر ضربان قلب و پیاده روی سریع انجام شد. از هفته چهارم به 45 دقیقه و به تناسب 2 به 1 (دویدن- پیاده روی) و از هفته یازدهم تا چهاردهم به 60 دقیقه به نسبت 3 به 1 افزایش یافت. شدت توالی های تمرینی در جلسات پایانی به 85 درصد ضربان قلب بیشینه می-رسید. قبل و بعد از دوره تمرینی، متغیرهای مورد مطالعه با استفاده از آزمون t مستقل و همبسته تجزیه و تحلیل شد. یافته ها نشان داد چهارده هفته تمرین اینتروال هوازی، باعث کاهش در مقادیر mda (48/1±5/5 به 77/0±6/3 میلی مول) و افزایش در tac (49/0±98/1 به 32/0±99/2 میلی مول) شده بود (0.05 > p). حداکثر اکسیژن مصرفی نیز در گروه تمرین افزایش معناداری یافته بود (0.05 > p). همچنین، مقادیر mda (77/0±6/3 در برابر 37/0±9/4 میلی مول) و tac (52/0±21/2 در برابر 32/0±99/2 میلی-مول) در گروه تمرین اینتروال نسبت به گروه کنترل پس از 14 هفته به طور معناداری کمتر بود (0.05 > p). سطوح خونی ldl، tchol، tg نیز به طور معناداری در گروه تمرین هوازی نسبت به کنترل کمتر و hdl بیشتر بود (0.05 > p). به طور کلی، یافته ها نشان داد تمرینات هوازی منظم به صورت اینتروال با افزایش در مدت و شدت سبب کاهش شاخص های استرس اکسایشی و پراکسیداسیون لیپیدی می شود و همزمان با آن پروفایل لیپیدی خون نیز بهبود می یابد.