تاثیر برهمکنش تمرینات استقامتی تداومی و تزریق هموسیستیین بر پراکسیداسیون لیپیدی و دستگاه ضداکسایشی مغز موش‌های نر

هدف این پژوهش، بررسی اثر تعاملی هشت هفته تمرین استقامتی تداومی با شدت متوسط و تزریق هموسیستیین بر پراکسیداسیون لیپید و دستگاه ضداکسایشی هیپوکامپ پشتی موش‌های نر بود. بدین منظور 42 سر موش ویستار به وزن 40 ±200 گرم، به‌طور تصادفی در چهار گروه شم (حلال هموسیستیین)، پایه (هموسیستیین)، کنترل (هشت هفته) و تمرین استقامتی تداومی تقسیم شدند. بعد از تعیین دوز موثر هموسیستیین، 86/0 میکروگرم از آن توسط سرنگ هامیلتون از طریق کانول تعبیه شده در هیپوکامپ پشتی مغز به‌صورت دوطرفه به موش‌های گروه‌های پایه، کنترل و تمرینی تزریق شد. پروتکل مورد استفاده، دویدن روی نوارگردان ویژه جوندگان به مدت هشت هفته و پنج روز در هفته، با سرعت 18 متر بر دقیقه و مدت 60 دقیقه بود. شاخص‌های مورد نظر شامل مالون‌دی‌آلدیید (mda) و سوپراکسید دیسموتاز (sod) در ناحیه هیپوکامپ بودند. تزریق هموسیستیین در ابتدای پژوهش، فعالیت سوپراکسیددیسموتاز (001/0p= ) و میزان مالون‌دی‌آلدیید هیپوکامپ را به‌طور معنی‌داری افزایش داد (000/0p=). یافته‌ها نشان‌دهنده تغییرات معنی‌دار هر دو شاخص در گروه تمرین استقامتی بود؛ به عبارت دیگر، ورزش فعالیت سوپراکسید دیسموتاز را افزایش و سطوح مالون‌دی‌آلدیید هیپوکامپ را کاهش داد (mda 000/0 p= ; sod ,020/0 p=). نتایج تحقیق حاضر نشان می‌دهد به دنبال اجرای هشت هفته تمرینات تداومی آثار تخریبی القایی توسط هموسیستیین در هیپوکامپ موش‌ها کاهش یافته است که به‌وسیله کاهش سطوح mda و افزایش سطوح sod مشخص شد؛ از این رو می‌توان این برنامه را شیوه درمانی موثر غیردارویی‌ای برای افرادی مطرح کرد که دارای سطوح بالای هموسیستیین می‌باشند.