تعیین تاثیر برنامه‌های تمرینی منتخب بر برخی متغیرهای پیشگو در عملکرد استقامتی دوندگان

تمرین از عوامل اصلی موفقیت در رشته‌های ورزشی است و از آنجا که نقش تمرینات مقاومتی، به ویژه به روش تناوبی بر عملکرد استقامتی تا حدی ناشناخته است، برای تعیین تاثیر برنامه‌های تمرینی منتخب (تداومی و تناوبی، هوازی و مقاومتی) بر برخی متغیرهای پیشگو (vo2max، vvo2max، tmax ،vat) در عملکرد استقامتی دوندگان، 24 دونده که زمان اجرای دو 3000 متر آن‌ها بین 07 :9 تا 39 :9 دقیقه بود، به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. پس از سنجش اولیه vo2max، vvo2max، tmax ،vat، 1rm و زمان اجرای 3000 متر، آزمودنی‌ها بر اساس رکورد دو 3000 متر به گروه‌های قوی تا ضعیف تقسیم بندی و به صورت تصادفی در چهار گروه تمرینی قرار گرفتند. برنامه تمرینی ورزشکاران به چهار گروه تمرینات تداومی و تناوبی، هوازی (درصدی از vvo2max و tmax) و مقاومتی (درصدی از یک تکرار بیشینه و سرعت اجرا) تقسیم بندی شد. ورزشکاران، به مدت هشت هفته، پنج جلسه در هفته در تمرینات حضور یافتند و سپس در میان آزمون و پس آزمون شرکت کردند. بررسی داده‌ها با آنالیز واریانس مولتی فاکتوریال نشان داد که اگرچه تمام برنامه‌های تمرینی تداومی و تناوبی، هوازی و مقاومتی سبب افزایش vo2max، vvo2max، tmax وvat در مجموع چهار و هشت هفته تمرین شدند، تمرینات تناوبی هوازی- تناوبی مقاومتی، در مقایسه با سایر روش‌های تمرینی، پیشرفت بیشتری در این متغیرها ایجاد کرد. نتایج نشان داد تمرینات مقاومتی و هوازی تناوبی احتمالاً از طریق تنظیم دخالت متابولیسم هوازی و غیرهوازی، بهبود ظرفیت هوازی، افزایشvo2max، افزایش vvo2max، افزایش آستانه بی-هوازی و سرعت در آستانه بی هوازی (vat)، بهبود در کارآیی حرکتی و افزایش در زمان رسیدن به خستگی (tmax) سبب بهبود عملکرد استقامتی می‌شود.