اثر چهار و هشت هفته تمرین استقامتی منظم بر برخی شاخص‌های انعقادی موش‌های صحرایی نر در دوران بلوغ

رشد سیستم انعقادی در دوران رشد سبب می شود تفاوت‌های مهمی در فعالیت فاکتورهای کودکان، در مقایسه با بزرگ‌سالان ایجاد ‌شود. هدف این پژوهش بررسی اثر یک دوره تمرین استقامتی بر برخی شاخص‌های انعقادی در موش‌های صحرایی نر بالغ و نابالغ با نژاد ویستار است. 42 سر موش نژاد ویستار (سه هفته) به سه گروه کنترل (26 سر) و تجربی (16 سر) تقسیم شدند. برنامه تمرینی طی چهار و هشت هفته، با تکرار پنج بار در هفته و با شدت معین اجرا شد. نمونه‌های خونی، قبل و 24 ساعت پس از آخرین فعالیت بدنی (چهار و هشت هفته تمرین) گرفته شد. فیبرینوژن، ptو aptt همه گروه‌ها، با شیوه‌های استاندارد آزمایشگاهی اندازه گیری شد. یافته‌ها، با استفاده از آزمون t مستقل و آنالیز واریانس یک طرفه7 و توکی تجزیه و تحلیل شد. سطح معنی داری آماری (05/0p < ) در نظر گرفته شد. فیبرینوژن موش‌ها در دوران بلوغ، پس از چهار هفته تمرین منظم، افزایشی معنی دار داشت (000/0 =p)، اما هشت هفته تمرین در سطوح فیبرینوژن موش‌های بالغ تفاوت معنی داری ایجاد نکرد (771/0=p ). مقادیر pt گروه‌های تجربی دوران بلوغ و بالغ، پس از هشت هفته تمرین کاهشی معنی‌دار داشت (به ترتیب 027/0 و 025/0=p ) و aptt نیز در تمام گروه‌های تجربی با کاهش معنی دار توام بود (000/0=p ). نتایج این پژوهش نشان داد سیستم انعقادی، قبل و پس از دوران بلوغ تفاوت‌های قابل ملاحظه‌ای دارد که باید از نظر فیزیولوژیکی مورد توجه قرار گیرد؛ بنابراین نوع برنامه تمرینی در سنین مختلف می‌تواند اثرات متفاوتی داشته باشد.