تاثیر برنامه تمرین تناوبی سرعتی شدید بر اجرای هوازی و بی‌هوازی مردان تمرین‌نکرده

هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر چهار هفته تمرین تناوبی سرعتی شدید بر اجرای هوازی و بی‌هوازی مردان تمرین‌نکرده است. 14 دانشجوی مرد تمرین‌نکرده که داوطلبانه در این پژوهش شرکت کرده بودند، به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. پیش و پس از تمرینات، آزمودنی‌ها آزمون ورزشی فزاینده‌ای برای تعیین vo2max و توان بیشینه در vo2max(pmax)، آزمون زمان تا واماندگی با pmax(tmax) و سه آزمون متناوب وینگیت را با چهار دقیقه بازگشت به حالت اولیه بین هر آزمون اجرا کردند. همچنین میزان لاکتات خون در زمان استراحت و در دقیقه‌های 3 و 20 بعد از آخرین آزمون وینگیت اندازه‌گیری شد. پروتکل تمرین تناوبی سرعتی شامل سه تا پنج تکرار 30 ثانیه‌ای آزمون وینگیت با تمام توان به همراه چهار دقیقه بازگشت به حالت اولیه بین تکرارها بود که سه روز در هفته برای دوره‌ای چهار هفته‌ای اجرا می‌شد. گروه کنترل هیچ برنامه تمرینی‌ای اجرا نمی‌کردند. بررسی داده‌ها، با استفاده از آزمون‌های t مستقل، t زوجی، تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های تکراری در سطح 05/0p < نشان داد در گروه تجربی، پس از تمرینات، vo2max،pmax ، tmax، حداکثر برون‌ده توان، میانگین برون‌ده توان، کل کار انجام شده و حداکثر لاکتات خون افزایشی معنی‌دار و لاکتات دوره بازگشت به حالت اولیه کاهشی معنی‌دار یافت (05/0 > p).در گروه کنترل، تغییر معنی‌داری در هیچ‌یک از متغیرها مشاهده نشد (05/0p > ). یافته‌های پژوهش حاضر پیشنهاد می‌کند که یک دوره تمرین تناوبی سرعتی شدید با توجه به حجم بسیار کم آن (به‌طور میانگین 2 دقیقه در هر جلسه) اجرای هوازی و بی‌هوازی را بهبود می‌بخشد.