تاثیرتعاملی یک دوره تمرین استقامتی و یک جلسه تمرین وامانده‌ساز بر میزان فعالیت آنزیم‌های آسپارتات آمینو ترانسفراز و آلانین آمینو ترانسفراز پلاسمایی در موش‌های صحرایی

مطالعات انجام شده حاکی از آن است که تمرین وامانده‌ساز، منجر به بروز آسیب‌های کبدی می‌شود. در برخی از مطالعات بیان شده است که انجام تمرینات استقامتی منظم می‌تواند مانع از بروز آسیب‌های کبدی ناشی از تمرین وامانده‌ساز گردد، اما در این زمینه تحقیقات جامعی صورت نگرفته است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر یک جلسه تمرین وامانده‌ساز پس از 8 هفته تمرین استقامتی بر میزان آسیب کبدی در موش‌های صحرایی بود. در این پژوهش تعداد 40 سر موش صحرایی نر 3 ماهه ویستار با میانگین وزن 4± 151 گرم به صورت تصادفی به 2 گروه تمرین استقامتی و بدون تمرین تقسیم شدند(هر گروه شامل 20 سر موش). گروه تمرین استقامتی به مدت 8 هفته و 5 روز در هفته با مدت و شدت فزاینده، روی دستگاه نوارگردان به تمرین پرداختند. پس از 8 هفته، دو گروه به‌طور تصادفی به دو زیرگروه 10 تایی تقسیم شدند که یک زیرگروه از هرگروه یک وهله تمرین وامانده‌ساز را اجراکردند. پروتکل تمرین وامانده‌ساز شامل دویدن با شیب صفر درجه و افزایش تدریجی سرعت تا 35 متر در دقیقه بود. خونگیری در گروه تمرین استقامتی در مدت 14 ساعت پس از آخرین تمرین، و در گروه وامانده‌ساز بلافاصله پس از تمرین وامانده‌ساز انجام شد و میزان آنزیم‌های آسپارتات آمینو ترانسفراز ( got,ast)، آلانین آمینو ترانسفراز (gpt,alt) و tac تعیین شد. پس از تحلیل آماری با استفاده از آنالیز واریانس یک‌طرفه وآزمون تعقیبی توکی در سطح معنی‌داری 05/0p < مشخص شد میزان آنزیم‌های کبدی در گروه یک وهله تمرین وامانده‌ساز به طور معنی‌داری بالاتر از گروه کنترل بود (05/0p < )، در حالی‌که افزایش معنی‌داری در سطوح آنزیم‌ها در موش‌های گروه استقامتی و گروه استقامتی+وامانده‌ساز، نسبت به گروه کنترل مشاهده نشد(05/0p > ). فعالیتtac در گروه وامانده‌ساز به طور معنی داری پایین تر از گروه کنترل بود(05/0p < )ولی تفاوت معنی‌داری بین گروه تمرین استقامتی + یک وهله تمرین وامانده‌ساز و گروه کنترل دیده نشد(05/0p > ). این تحقیق نشان داد که یک دوره تمرین استقامتی می‌تواند از آسیب‌های کبدی ناشی از تمرین وامانده‌ساز در موش‌های صحرایی جلوگیری کند.