بررسی ارتباط بین شاخص‌های فعالیت بدنی و علایم یایسگی در زنان یایسه فعال

هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط بین شاخص‌های فعالیت بدنی و علایم یایسگی در زنان یایسه فعال بوده است. بدین‌منظور، تعداد 70 نفر زن یایسه فعال با میانگین سنی 4±54 سال، قد 33/3 ± 36/159 سانتی متر، و وزن 74/9 ± 73 کیلوگرم به طور تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. آزمودنی‌ها، پرسشنامه شاخص فعالیت بدنی شارکی را به منظور سنجش شاخص‌های فعالیت بدنی (شدت، مدت، تکرار) و پرسشنامه سنجش علایم یایسگی (شاخص کاپرمن) را به منظور سنجش علایم یایسگی در سه حیطه وازوموتور، روانی و حرکتی تکمیل کردند. داده‌های به دست آمده از پرسشنامه‌ها از طریق روش آماری ضریب همبستگی اسپیرمن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که ارتباط معنی‌دار معکوسی بین شاخص‌های فعالیت بدنی (تکرار، مدت، شدت) با علایم یایسگی وازوموتور (به ترتیب، 606/0- = r، 702/0- = r، 537/0- = r، و001/0 = p)، روانی (به ترتیب، 523/0- = r، 540/0- = r، 307/0- = r، و 001/0 =p)، حرکتی ( به ترتیب، 501/0- = r، 389/0- = r، و 001/0 = p)، و شاخص کاپرمن (به ترتیب، 684/0- = r، 744/0- = r، 512/0- = r، و 001/0 = p) وجود دارد. همچنین درمورد ارتباط شدت فعالیت بدنی با علایم حرکتی همبستگی معنی‌داری مشاهده نشد (205/0- = r، و 089/0 = (p. در مجموع، یافته‌های پژوهش حاضر نشان می‌دهند که انجام فعالیت بدنی با شدت، تکرار و مدت بالا می‌تواند علایم یایسگی را کاهش دهد و از اختلالات آن پیشگیری نماید.