تراکم مواد معدنی استخوان‌های اندام‌های فوقانی و تحتانی در دوچرخه‌سواران نخبه مرد

فعالیت‌های بدنی تاثیرات یکسان و همانندی روی بافت استخوانی ندارند. تحقیقات نشان می‌دهند که فعالیت‌هایی که تحمل‌کننده وزن بدن هستند، باعث افزایش تراکم مواد معدنی استخوان‌ها (bmd) می‌شوند، در حالی که در رابطه با ورزش‌هایی که تحمل‌کننده وزن بدن نیستند (مانند دوچرخه‌سواری و شنا) نتایج، ضد و نقیض است. بنابراین، هدف تحقیق حاضر بررسی bmd استخوان‌های ناحیه کمر، ران و ساعد در دوچرخه سواران حرفه‌ای است. بدین‌منظور تعداد 29 دوچرخه سوار نخبه مرد (سن 3.92±27.72 سال, قد 6.85±180.7 سانتی متر, وزن 5.46±71.31 کیلوگرم, شاخص توده بدن 1.22±21.90 کیلوگرم بر متر مربع) و تعداد 29 دانشجوی فاقد فعالیت خاص ورزشی (سن 4.70±28.45 سال, قد 6.36±176.9 سانتی‌متر, وزن 8.49±74.47 کیلوگرم, شاخص توده بدن 2.42±23.90 کیلوگرم بر مترمربع) به‌طور داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. bmdاندام‌های آزمودنی‌ها توسط دستگاه lunar dpx اندازه گیری شد و بر اساس نُرم سازمان بهداشت جهانی، در سه گروه نرمال, استیوپنی و استیوپوروز جای گرفتند. نتیجه تحقیق حاضر بیانگر درصد بالای استیوپنی و استیوپوروز در دوچرخه سواران (59 درصد در ناحیه کمر، 38 درصد در ناحیه ران و 38 درصد در ناحیه ساعد) نسبت به آزمودنی‌های گروه کنترل (به ترتیب 7 درصد در ناحیه کمر ، 3 درصد در ناحیه ران و 17 درصد در ناحیه ساعد) است. همچنین, تراکم مواد معدنی استخوان در تمام اندام‌های اندازه‌گیری شده در دوچرخه‌سواران به‌طور معنی‌داری کمتر از غیر ورزشکاران می‌باشد. در مطالعه حاضر، عوامل تاثیرگذار روی bmd مانند سن و پارامترهای آنتروپومتریکی، جهت یافتن دلایل احتمالی کاهش bmd در دوچرخه‌سواران مورد بررسی قرار گرفتند و در نهایت متغیرهای یاد شده توجیه‌کننده آن نبودند. به نظر می‌رسد تماس با زمین و متقابلاً شوک وارده از طرف زمین به استخوان‌ها به‌عنوان یک عامل مهم در افزایش bmd به‌شمار می رود. دوچرخه سواران در روز به‌طور میانگین چهار ساعت و نیم کمتر از افراد عادی با زمین در تماس هستند و در نتیجه ممکن است عدم تماس با زمین، علت اصلی کاهش bmd در آنان باشد.