تاثیر شدت تمرین بر ملکول چسبان سلولی عروق (VCAM-1) در مردان جوان غیر فعال

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر شدت تمرین بر ملکول چسبان سلولی عروقی vcam-1 در مردان جوان غیرفعال و رابطه آن با تغییرات چاقی و نیمرخ لیپیدی است. بدین منظور 27 نفر آزمودنی از افراد چاق کم تحرک با میانگین و انحراف استاندارد سن 34/1± 55/20 سال، درصد چربی 07/4±84/26 درصد، وزن 02/9±05/93 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 84/2±55/30 کیلوگرم بر مترمربع انتخاب و به‌صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. آزمودنی‌ها در طول 16 هفته، یک برنامه تمرین استقامتی را سه جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 60- 45 دقیقه انجام دادند. این برنامه برای گروه تجربی 1 با شدت 45-40% و برای گروه تجربی2 با شدت 85-80% ضربان قلب ذخیره اجرا شد. در آغاز و پایان پژوهش از آزمودنی‌ها، در شرایط ناشتایی خون‌گیری شد. از نمونه‌های خونی برای ارزیابی مقادیرvcam-1 و نیم‌رخ چربی‌های خونی، به روش الایزا استفاده شد. نتایج پژوهش، با استفاده از آزمون های آماری کلوموگروف- اسمیرنوف، آنالیز واریانس اختلاف پیش تا پس‌آزمون، آزمون تعقیبی بن فرونی، ضریب همبستگی پیرسون و آزمون t زوجی تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد سطحvcam-1 پلاسمایی در دو گروه تجربی کاهش یافته که این کاهش تنها در گروه تجربی 2 معنی‌دار است (01/0p=). مقادیر وزن، شاخص توده بدن و درصد چربی در هر دو گروه تجربی به‌صورت معنی‌داری کاهش یافت (05/0 > p). چاقی مرکزی (اندازه دور کمر و چربی زیر جلدی ناحیه شکم) تنها در گروه تمرینات پرشدت به‌طور معنی داری کاهش یافت (01/0 > p). رابطه معنی‌داری بین میانگین تغییرات vcam-1 با کاهش دور کمر (41/0 =r، (05/0 (p?، نسبت دور کمر به ران (49/0 =r، (05/0 (p?و سطح تری گلیسرید (43/0 =r، (05/0 (p? مشاهده شد. در نهایت، گرچه بهبود شاخص‌های جسمانی در هر دو گروه تجربی مشاهده شد، اما سطح شاخص التهاب عروقی تنها در گروه پرشدت کاهش یافت.