مقایسه پروتکل وابسته به زمان در برابر پروتکل‌های وابسته به مسافت در تعیین نقطه شکست ضربان قلب(HRDP) در بین دانشجویان پسر فعال

هدف از اجرای این تحقیق مقایسه پروتکل وابسته به زمان، در برابر پروتکل های وابسته به مسافت، در تعیین نقطه شکست ضربان قلب (hrdp) در بین دانشجویان پسر فعال دانشگاه محقق اردبیلی است. بدین منظور 30 نفر (با م‍‍یانگ‍‍ین± انحراف مع‍‍یار سنی2/0±8/21سال، قد2± 173 سانت‍‍ی‌متر، وزن1/2 ± 1/68 ک‍‍یلوگرم، vo2max 1/2±83/46 میلی‌لیتر/کیلوگرم/دقیقه) به‌صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. آزمودنی‌ها در سه جلسه مجزا، با حداقل فاصله 72 ساعت، سه آزمون فزاینده را تا سر حد واماندگی انجام دادند. آزمون ها شامل پروتکل وابسته به زمان کویپر و همکاران و پروتکل‌های وابسته به مسافت جونزو داست، گیسل و هافمن بود. برای تعیین نقطه انحراف ضربان قلب در هر یک از پروتکل ها، ضربان های قلب فعالیت آزمودنی ها لحظه به لحظه، با استفاده از تله متری (مدل پولار) ثبت شد. برای تعیین hrdp و منحنی عملکرد ضربان قلب (hrpc)، از نرم‌افزار ویژه و روش بیشترین فاصله (dmax) استفاده شد. برای تجزیه و تحل‍‍یل نتایج داده‌ها از روش آماری آنالیز واریانس یک‌طرفه (anova) با اندازه های مکرر (آزمون تعقیبی بونفرنی) استفاده شد. یافته‌ها نشان می‌دهد در همه آزمودن‍‍ی ها و در هر سه پروتکل تمرینی وابسته به زمان و مسافت، hrdp به‌طور میانگین برای پروتکل کویپر و همکاران hrmax 88%، پروتکل جونز و داست hrmax 86% و پروتکل گیسل و هافمن hrmax 84% مشاهده شد. همچن‍‍ین نتایج نشان داد بین مقادیر میانگین های hrdp در دو آزمون کویپر و همکاران و جونز و داست اختلاف معنی دار وجود ندارد (675 /0= p و 211/0=f)، اما بین مقادیر میانگین‌های hrdp در دو آزمون کویپر و همکاران و گیسل و هافمن و همچنین جونزو داست، گیسل و هافمن اختلاف معنی دار مشاهده می‌شود (05/0p < ). با توجه به نتایج می توان چنین نتیجه گیری کرد که با استفاده از هر سه پروتکل تمرینی بر روی نوارگردان، با بهره‌گیری از روش dmax، می توان hrdp را تعیین نمود.