بررسی سازگاری‌های عصبی درون عضلانی و برون عضلانی پس از تمرینات قدرتی ایزوتونیک در اندام تحتانی

هدف از این پژوهش بررسی سازگاری‌های عصبی درون عضلانی و برون عضلانی، پس از تمرینات قدرتی ایزوتونیک در اندام تحتانی بود. آزمودنی‌های این تحقیق را 30 دانشجوی مرد ورزشکار با دامنه سنی 37/1 72/21 سال، میانگین قد 40/5 90/173 سانتی‌متر و میانگین وزن 25/6 27/74 کیلوگرم و سابقه ورزشی 12/1 6/2 سال تشکیل می‌دادند که هیچ‌گونه سابقه آسیب‌دیدگی در مفاصل زانو، مچ پا، عضله دوقلو و دیگر عضلات و تاندون‌های درگیر در حرکت پلانتار فلکشن نداشتند. آزمودنی‌ها به صورت تصادفی به دو گروه تجربی تمرینات قدرتی با وزنه (15=n) و گروه کنترل (15=n) تقسیم شدند. اطلاعات الکترومیوگرافی (انتگرال الکترومیوگرافی، iemg) عضلات دوقلو و ساقی قدامی پای برتر آزمودنی‌ها در خلال حرکت پلانتا رفلکشن در پیش آزمون و پس آزمون بررسی شد. همه اندازه‌گیری‌های الکترومیوگرافی با اعمال حداکثر انقباض ارادی توسط آزمودنی‌ها انجام شد. گروه تجربی حرکت بلندشدن روی پنجه پا را سه جلسه در هفته، به مدت هشت هفته انجام داد. برای تعیین تفاوت آماری در متغیرهای تحقیق از آزمون t استودنت در سطح معنی داری 05/0p? استفاده شد. نتایج نشان داد که بین اندازه‌گیری‌های iemg عضله موافق (دوقلو) و مخالف (ساقی قدامی) گروه کنترل و تجربی در پس‌آزمون تفاوت معنی-داری وجود دارد و گروه تجربی افزایش معنی داری در پارامترهای مورد نظر، نسبت به گروه کنترل نشان داد. نتایج کلی این تحقیق نشان داد زمانی که ورزشکار تحریک تمرینی جدیدی را از سر می‌گیرد، سازگاری‌های عصبی درون‌عضلانی شامل افزایش به کار گیری واحد حرکتی، میزان و مدت آتش‌باری این واحدها و سرعت توسعه نیرو و سازگاری‌های عصبی برون عضلانی (کاهش هم‌کنشی عضله مخالف) در عضله شکل می‌گیرد. در نتیجه، با توسعه قدرت فعال‌سازی واحدهای حرکتی عضله موافق افزایش یافته و از طرفی، فعالیت عضله مخالف حین عمل عضله موافق کاهش می‌یابد.