اثر شدت‌های متفاوت فعالیت هوازی و مقاومتی حاد بر اشتها در مردان غیرفعال چاق و لاغر

پژوهش حاضر به مقایسه اثر فعالیت‌های هوازی و مقاومتی با شدت‌های متفاوت و همچنین تاثیر نوع پیکری (چاقی یا لاغری) بر چگونگی تاثیر برنامه‌های تمرینی بر اشتها پرداخته است. به این منظور 10 مرد چاق و 10 مرد لاغر، به ترتیب با میانگین سن 89/2±2/24 و 62/2±3/23 سال، قد 32/6±3/175 و 02/5±2/176 سانتی‎متر، وزن 03/7±84/91 و 53/4±29/58 کیلوگرم، درصد چربی بدن 75/3±05/27 و 97/2±63/12 و شاخص توده بدنی 62/1±83/29 و 1/1±64/18 کیلوگرم بر مترمربع انتخاب شدند و به صورت تصادفی معکوس در فعالیت‌های هوازی و مقاومتی با شدت‌های کم و زیاد (50% و 80% حداکثر ضربان قلب و40% و 80% 1rm) شرکت کردند. آزمودنی‌ها 15 دقیقه قبل و پس از هر فعالیت، پرسشنامه مربوط به اشتها را تکمیل کردند. نتایج آزمون اندازه گیری مکرر نشان داد فعالیت با شدت کم احساس گرسنگی و میل به غذا خوردن را در هر دو گروه چاق و لاغر افزایش می‌دهد، ولی نتایج آزمون t همبسته نشان داد این اثر فقط در گروه فعالیت مقاومتی با شدت کم معنی‌دار بوده است (05/0p < ). همچنین فعالیت مقاومتی با شدت زیاد بیشترین افزایش را در احساس سیری به وجود آورد که این افزایش فقط در افراد چاق معنی‌دار بود (05/0p < ). در این تحقیق تنها در مورد فعالیت مقاومتی تغییرات معنی‌داری در عوامل اشتها مشاهده شد، با این‌ حال نوع پیکری (چاقی یا لاغری) نیز مداخله کننده بود. به دلیل کمبود شواهد تحقیقی مستقیم در مورد اثر نوع پیکری به همراه شدت و نوع فعالیت، همچنان به تحقیقات بیشتری در این حوزه نیاز است.