اثرات شدت تمرین بر شاخص‌های التهاب سیستمیک مردان چاق کم‌تحرک

چاقی در نتیجه کم تحرکی، از مشکلات اصلی سلامتی به شمار می‌رود. شدت فعالیتی که موجب جلوگیری از افزایش وزن و تعدیل عوامل التهابی شود، مشخص نشده است. برای مقایسه اثرات شدت تمرین بر شاخص‌های التهاب سیستمیک و رابطه آن با درصد چربی بدن و نیم‌رخ لیپیدی مردان چاق کم تحرک، 36 آزمودنی از جامعه آماری افراد چاق کم تحرک با میانگین و انحراف استاندارد سن، درصد چربی، وزن و شاخص توده بدنی (26/1± 4/20سال، 95/3±6/26 درصد، 16/9±4/93 کیلوگرم و 81/2±6/30 کیلوگرم بر مترمربع) انتخاب و به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم بندی شدند. برنامه تمرین استقامتی طی چهار ماه، سه جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 60- 45 دقیقه اجرا شد. گروه تجربی 1 برنامه تمرینی را با شدت 45-40% ، گروه تجربی 2 با شدت 65- 60% و گروه تجربی 3 با شدت 85-80% ضربان قلب ذخیره اجرا کردند. مرحله اول خون گیری پس از 12 ساعت ناشتایی و در پایان، 48 ساعت پس از از خاتمه تمرینات در شرایط تجربی اجرا شد. پس از تحلیل داده‌ها مشخص شد غلظت hs-crp و فیبرینوژن در گروه تجربی 3 (پرشدت) به طور معنی داری کاهش یافته است (به ترتیب 28%، 03/0 p= و 17% ، 03/0p=). سطوح hs-crp در گروه تجربی 1 (کم شدت) و گروه تجربی 2 (شدت متوسط) نیز به ترتیب 13% و 11% کاهش یافت که از نظر آماری معنی دار نبود (05/0p > ). کاهش مقادیر استراحتی فیبرینوژن در گروه‌های تمرینی کم شدت و شدت متوسط (به ترتیب 5% و 9%) معنی‏دار نبود (05/0p > ). همبستگی تغییرات بین قبل و بعد crp و فیبرینوژن با تغییرات ترکیب بدنی و نیم‌رخ لیپیدی، رابطه معنی داری نشان نداد (05/0p > ). در نهایت، تمرین با شدت‌های مختلف، بهبود ترکیب بدن و چاقی مرکزی را به دنبال دارد، اما برای بهبود سطوح hs-crp و فیبرینوژن سرم، تمرین باید در شدت‌های بالاتر اجرا شود. از سوی دیگر، احتمالاً تغییر سطوح شاخص‌های التهابی با تغییرات درصد چربی بدن در افراد جوان همسو نیست.