تاثیر سرعت موسیقی در طی گرم کردن بر عملکرد بی‌هوازی دانشجویان پسر

هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر سرعت موسیقی بر عملکرد بیهوازی دانشجویان پسر رشته تربیتبدنی است. بدین منظور 45 دانشجوی مرد رشته تربیت بدنی با میانگین سنی 81/1±93/21 سال، وزن 73/11±05/68 کیلوگرم، شاخص توده بدن (bmi)08/3±27/22 و قد 22/16±27/172 سانتی‌متر انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه کنترل، تجربی با سرعت بالا (140bpm =) و تجربی با سرعت پایین (100bpm=) تقسیم شدند و طی 2 مرحله، پیش و پس آزمون، ارزیابی شدند. قبل از انجام آزمون از آزمودنی‌ها خواستیم از بین قطعات موسیقی ارایه شده یکی را انتخاب کنند(برای گروه‌های تجربی قطعاتی متفاوت ارایه شد). آزمودنی‌ها پس از 10 دقیقه گرم کردن، با و بدون موسیقی، به اجرای آزمون وینگیت پرداختند. طی اجرای آزمون وینگیت شاخص های عملکرد بی‌هوازی (اوج، میانگین و درصد افت توان) توسط نرم افزاری ویژه اندازه‌گیری شد. داده های حاصل با استفاده از نرم‌افزار spss (آزمون anova یکطرفه) در سطحی معنی دار p < 0.05 تجزیه و تحلیل شدند. در پی تجزیه و تحلیل داده‌های به دست آمده از پس آزمون آزمودنی‌های 3 گروه، بین شاخص‌های توان بی‌هوازی تفاوتی معنی دار مشاهده نشد. در مورد پارامترهای اوج و میانگین توان بی‌هوازی گرچه تفات‌هایی (افزایش اوج و میانگین توان بی‌هوازی در گروه موسیقی با سرعت بالا) به چشم می خورد، اما به طور مشابه، تفاوت مشاهده شده معنی دار نبود. از این رو، بر اساس یافته‌های این تحقیق به نظر می‌رسد شنیدن موسیقی قبل از اجرای فعالیت‌های بی‌هوازی بر عملکرد بیشینه تاثیری ندارد.