اثر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر میزان پپتید مربوط به ژن کلسی تونین در عصب سیاتیک موش صحرایی

ژن وابسته به کلسی تونین (cgrp) پپتیدی است 37- اسیدآمینه که از پایانه های عصب حرکتی آزاد می شود و به عنوان فاکتور تغذیه ای آنتروگراد عمل می کند. این پپتید احتمالاً در سنتز پروتیین های ویژه ای در عضله درگیر است. هدف از این تحقیق مطالعه تاثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر میزان cgrp عصب سیاتیک موش صحرایی بود. تعداد 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به صورت تصادفی به 4 گروه هشت تایی شامل: کنترل، تمرین استقامتی، تمرین مقاومتی و تمرین ترکیبی تقسیم شدند. بعد از یک هفته عادت دادن حیوانات به پروتکل تمرینی، در هفته دهم بعد از تولد تمرینات آغاز شد. گروه تمرین استقامتی به مدت 12 هفته، هفته ای 5 روز و هر روز حداکثر 60 دقیقه روی تردمیل و با سرعت حداکثر 30 متر در دقیقه ( معادل 80 تا 75 vo2max%) دویدند. گروه تمرین مقاومتی به مدت 12 هفته، در قفس فلزی با تور سیمی نگهداری شدند که آب در ارتفاع 2 متری دیواره سیمی بود. موش ها برای خوردن آب مجبور به بالا رفتن از دیواره سیمی اطراف قفس بودند. به منظور اعمال اضافه بار در سه هفته پایانی وزنه ای معادل30 درصد وزن هر حیوان به دم آن بسته شد. برنامه تمرین، ترکیبی از تمرینات استقامتی و مقاومتی بود. حیوانات این گروه 12 هفته در قفس های تمرین مقاومتی نگهداری شدند و طبق پروتکل استقامتی 5 روز در هفته نیز تمرین استقامتی داشتند و بعد از تمرین استقامتی دوباره به قفسه های توری منتقل شده و تمرین مقاومتی را انجام می دادند. پس از 48 ساعت از آخرین جلسه تمرینی، حیوانات بیهوش شدند و عصب سیاتیک آن ها برای سنجش cgrp به روش الایزا جدا شد. تحلیل آماری داده ها با استفاده از آزمون واریانس یک طرفه انجام شد (05/0 > p). مقادیر پپتید cgrp در هر سه گروه تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی نسبت به گروه کنترل افزایش داشت، اما این افزایش معنی دار نبود (05/0 < p). به علاوه، حتی تفاوتی معنی‌دار بین میزان پپتید مذکور در عصب سیاتیک متعاقب سه نوع تمرین ذکر شده نیز وجود نداشت (05/0 < p). نتایج پژوهش حاضر همسو با نتایج تحقیقات قبلی از تاثیر افزایش فعالیت بدنی بر بهبود انتقال آکسونی cgrp حمایت می کند. همچنین داده ها نشان داد که عصب سیاتیک محل تجمع cgrp نیست.