اثر بازیافت فعال و غیرفعال بر توانایی حفظ تکرار، مقدار لاکتات و درک فشار بین نوبت‌های فعالیت مقاومتی

هدف از این پژوهش، بررسی اثر بازیافت فعال و غیرفعال بر توانایی حفظ تکرار، مقدار لاکتات و درک فشار بین نوبت‌های فعالیت مقاومتی است. 18 مرد تمرین‌کرده در دو جلسه مجزا، حرکات پرس سینه و اسکات پا را چهار نوبت با وزنه‌ای معادل 75 درصد یک تکرار بیشینه تا سر حد واماندگی اجرا کردند، به گونه‌ای که 9 آزمودنی بازیافت غیرفعال (نشستن روی صندلی) و 9 آزمودنی بازیافت فعال (تمرین کششی) را بین وهله‌های تمرین اسکات انجام دادند. بعد از 48 ساعت، آزمودنی‌ها جلسه‌ای مشابه را با حرکت پرس سینه اجرا کردند. مدت بازیافت بین نوبت‌ها سه دقیقه بود و تمرین با مترونوم و زمان‌سنج دیجیتال کنترل شد. بعد از هر نوبت، تعداد تکرارها، نمونه خونی و میزان درک فشار ثبت شد. برای تحلیل داده‌ها، از روش آماری آنالیز واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر و عامل بین گروهی (4×2×2) و آزمون t جفت شده استفاده شد. در حرکت پرس سینه، بین حفظ تکرار پس از بازیافت فعال نسبت به غیرفعال در وهله‌های دوم، سوم و چهارم تفاوت معنی‌داری مشاهده شد (05/0p?) و در حرکت اسکات پا، پس از بازیافت فعال و غیرفعال تفاوت معنی‌داری در وهله چهارم مشاهده شد (05/0p?). بازیافت فعال باعث کاهش معنی‌دار لاکتات خون و میزان درک فشار نشد (05/0p > ). این پژوهش نشان می‌دهد بازیافت فعال (تمرینات کششی)، در مقایسه با بازیافت غیرفعال باعث بهبود حفظ تکرار، کاهش لاکتات خون و میزان درک فشار بین نوبت‌های تمرین مقاومتی نمی‌شود.