تغییرات تحریک‌پذیری قشری – نخاعی و پاسخ‌پذیری موتونورون‌های نخاعی در حین و پس از انقباضات زیربیشینه وامانده‌ساز

هدف این پژوهش، بررسی تغییرات تحریک‌پذیری قشری – نخاعی و پاسخ‌پذیری موتونورون‌های نخاعی عضله دوسربازویی در پاسخ به خستگی زیربیشینه بود. تعداد هشت آزمودنی مرد فعال به‌صورت داوطلبانه و در سه جلسه مجزا در این پژوهش شرکت کردند. پس از اندازه‌گیری یک تکرار بیشینه در جلسه اول، در جلسات دوم و سوم پتانسل برانگیخته حرکتی (mep) و پتانسیل برانگیخته گردنی – بصل‌النخاعی (cmep)، قبل از خستگی، بلافاصله پس از اتمام هر ست پروتکل خستگی و در فاصله زمانی پنج و 10 دقیقه پس از اتمام پروتکل خستگی، با استفاده از تحریک مغناطیسی قشر حرکتی مغز و مسیرهای نخاعی اندازه گیری شدند. در این پژوهش، از سه ست سه‌دقیقه‌ای حرکت فلکشن و اکستنشن آرنج با 25 درصد یک تکرار بیشینه و فاصله یک دقیقه بین ست‌ها، به‌عنوان پروتکل خستگی استفاده شد. نتایج پژوهش با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه‌گیری تکراری نشان داد که mep پس از پایان ست دوم (p ₌ 0.006) و سوم (p ₌ 0.001) و همچنین، پنج دقیقه پس از اتمام پروتکل خستگی (p ₌ 0.000) به‌صورت معناداری کاهش یافته بود. همچنین، cmep بلافاصله پس از ست اول (p ₌ 0.014)، ست دوم (p ₌ 0.008)، و ست سوم (p ₌ 0.010) پروتکل خستگی به‌صورت معناداری کاهش یافت. به‌نظر می‌رسد که در خستگی زیربیشینه، کاهش تحریک‌پذیری قشری نخاعی و پاسخ‌پذیری موتونورون‌های نخاعی، هردو در کاهش عملکرد تاثیرگذارند. همچنین، این انقباضات به زمان بیشتری برای ریکاوری سیستم عصبی پس از خستگی نیاز دارند.