اثر حفاظتی تمرین ورزشی تداومی و تناوبی بر کورتیکوسترون، وزن‌گیری و ناامیدی رفتاری در رت‌ها به‌دنبال یک دوره استرس مزمن غیرقابل‌پیش‌بینی

افسردگی یکی از شایع‌ترین اختلالات روانپزشکی است. احتمالاً انجام یک دوره تمرین ورزشی قبل از مقابله با شرایط استرس‌زا می‌تواند در کاهش علائم فیزیولوژیک و عملکردی افسردگی موثر باشد. با توجه به انواع روش‌های تمرین ورزشی، هدف این پژوهش بررسی اثر حفاظتی دو نوع تمرین تداومی و تناوبی شدید بر کورتیکوسترون، وزن‌گیری و ناامیدی رفتاری در رت‌ها به‌دنبال یک دوره استرس مزمن غیرقابل‌پیش‌بینی بود. تعداد 30 سر موش نر ویستار (نُه هفته، وزن20±200 گرم) به سه گروه تمرین تداومی، تمرین تناوبی و بی‌تمرین تقسیم شدند. تمرین به‌صورت پیشرونده شامل دویدن روی نوارگردان بود که پنج روز در هفته و به‌مدت شش هفته به‌صورت فزاینده اجرا شد. تمرین تناوبی شامل دو تا شش وهله دودقیقه‌ای با سرعت 38 تا 42 متر بر دقیقه و تمرین تداومی نیز 22 تا 42 دقیقه با سرعت 23 تا 27 متر بر دقیقه بود. بعد از دوره تمرین، موش‌ها درمعرض سه هفته استرس قرار گرفتند. در پایان، آزمون شنای اجباری اجرا و میزان کورتیکوسترون پلاسما اندازه‌گیری شد. وزن موش‌ها نیز هر هفته اندازه‌گیری می‌شد. نتایج نشان داد که گروه تداومی نسبت به گروه بی‌تمرین به‌صورت معناداری کورتیکوسترون پایین‌تر و بی‌حرکتی کمتری در شنای اجباری دارند؛ بااین‌حال، موش‌های هر سه گروه به‌صورت معنا‌داری وزن‌گیری بسیار کمتری در دوره استرس نسبت به دوره تمرین دارند. درمجموع، تمرین تداومی اثر محافظتی قابل‌قبولی بر کورتیکوسترون ترشح‌شده و همچنین، بهبود ناامیدی دارد؛ بااین‌حال، هیچ‌یک از دو نوع تمرین بر بهبود وزن‌گیری موش‌ها موثر نیستند.