تاثیر تمرین تناوبی شدید و تداومی با شدت متوسط بر بیان ژن‌های pgc1α و vegf در بافت قلبی موش‌های نر ویستار

هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر دو شیوه تمرینی تناوبی شدید و استقامتی تداومی با شدت متوسط بر بیان ژن pgc1α و vegf، در بافت قلبی موش‌های نر ویستار بود. در این مطالعه تجربی، 24 سر رت نر نژاد ویستار به‌صورت تصادفی به چهار گروه کنترل پایه (تعداد = شش)، گروه کنترل هشت هفته بدون تمرین (تعداد = شش)، گروه تمرین تناوبی شدید (تعداد = شش) و گروه تمرین استقامتی تداومی (تعداد = شش) تقسیم شدند.پروتکل‌‎های تمرینی پس از دو هفته آشناسازی، به‌مدت هشت هفته و هر هفته پنج جلسه اجرا شدند. پروتکل تمرین استقامتی تداومی با شدت 15 تا 30 متر در دقیقه و به‌مدت 15 تا 60 دقیقه و پروتکل تمرین تناوبی شدید با شدت 28 تا 55 متر در دقیقه و زمان کلی 15 تا 23 دقیقه، مطابق اصل اضافه‌بار اجرا شدند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، رت‌ها بافت‌برداری شدند و میزان بیان متغیرها به روش rt-pcr سنجیده شد. داده‌ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی توکی، در سطح معناداری 0/05 تجزیه‌وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که انجام هر دو نوع تمرین به‌مدت هشت هفته موجب افزایش معنادار بیان ژن pgc1α (0.001 =p ) در عضله قلبی موش‌های نر ویستار می‌شوند؛ اما باوجود افزایش بیان ژن vegf به‌دنبال هر دو نوع تمرین، تفاوت معناداری بین گروه‌های تمرینی و کنترل مشاهده نمی‌شود (0.066 =p ). به‌نظر می­­رسد که هر دو تمرین استقامتی تداومی و تناوبی شدید باعث تسهیل و فعال‌شدن آبشار سیگنالی بالادستی فرایند آنژیوژنز (pgc1α) در عضله قلب رت‌ها می‌شوند؛ اما میزان vegf که عامل اصلی و نهایی این سازگاری است، افزایش معناداری نمی‌یابد.