پاسخ فاکتورهای فیبرینولیتیک به پروتکل‌های مختلف فعالیت مقاومتی

هدف پژوهش حاضر بررسی پاسخ فاکتورهای فیبرینولیتیک به پروتکل‌های مختلف فعالیت مقاومتی بود. با این هدف، 10 مرد سالم (سن 2.2 ± 24.7 سال، قد 7 ± 177 سانتی‌متر و وزن3±77.7 کیلوگرم) و آشنا به تمرین‌ با وزنه، در چهار جلسه جداگانه به فاصله یک هفته در این پژوهش شرکت کردند. پس از تعیین حداکثر قدرت در جلسه اول، آزمودنی‌ها در سه جلسه به‌صورت تصادفی سه فعالیت قدرتی استقامتی (سه ست، 15 تکراری با 55% یک تکرار بیشینه و یک دقیقه استراحت)، هایپرتروفی (سه ست، 10 تکراری با 70% یک تکرار بیشینه و دو دقیقه استراحت) و قدرتی را (سه ست چهار تا پنج تکراری با 85 درصد یک تکرار بیشینه و سه دقیقه استراحت) اجرا کردند. نمونه‌های خونی برای اندازه‌گیری فعال‌کننده پلاسمینوژن بافتی (tpa) و مهارکننده فعال‌کننده پلاسمینوژن (pai1) قبل و بلافاصله بعد از فعالیت گرفته شدند. نتایج نشان داد که پروتکل‌های فعالیت مقاومتی باعث افزایش معنادار سطوح tpa شد (p=0.007)؛ اما در سطوح pai1 تغییری ایجاد نکرد (p=0.529 ). مقایسه پاسخ های متغیرهای فیبرینولیتیک به سه جلسه فعالیت نشان داد که افزایش سطوح t-pa به‌دنبال پروتکل قدرتی– استقامتی نسبت به دو پروتکل دیگر بیشتر بود. براساس یافته‌ها، فعالیت مقاومتی موجب افزایش فعالیت سیستم فیبرینولیزیز و کاهش تشکیل ترومبوز می‌شود و این اثرها در پروتکل فعالیت استقامتی – قدرتی بیشتر است.