اثر کوتاه‌مدت حرکات کششی ایستا و پویا بر نسبت عملکردی و رایج عضله همسترینگ به چهارسررانی زنان ورزشکار

هدف این پژوهش بررسی اثر کوتاه‌مدت حرکات کششی ایستا و پویا بر اوج گشتاور برون‌گرا عضله همسترینگ و نسبت عملکردی و رایج عضله همسترینگ بر چهارسررانی زنان ورزشکار بود. در این پژوهش، 16 زن ورزشکار رشته فوتسال (4.2 ± 24 سال و وزن 15.83 ± 52.65 کیلوگرم) و بدون سابقه آسیب‌دیدگی در اندام تحتانی شرکت کردند. از آزمودنی‏ها در سه جلسه مختلف در یکی از وضعیت‏های بدون کشش (کنترل)، کشش ایستا و کشش پویا، میزاناوج گشتاور ایزوکینتیک عضلات چهارسررانی و همسترینگ در انقباض‏های درون‏گرا و برون‏گرا اندازه‌گیری شد. جلسه تمرین‌های کششی آزمودنی‏ها شامل چهار حرکت کششی برای گروه‏های عضلانی اصلی در اندام تحتانی (همسترینگ، چهارسررانی، نزدیک‌کننده‏های ران و عضله سوئز) بود. حرکات کششی دو بار و هر بار 30 ثانیه در وضعیت کشش ایستا و 15 تکرار دوثانیه‏ای در وضعیت کشش پویا با فاصله استراحت به‌مدت 20 ثانیه‌ انجام شد. 15 دقیقه پس از اتمام حرکات کششی، آزمون‏های ایزوکینتیک با استفاده از دینامومتر ایزوکینتیک بایودکس برای تعیین اوج گشتاور برون‏گرا و درون‏گرا و نیز، نسبت رایج و عملکردی همسترینگ به چهارسررانی در سرعت‏های زاویه‏ای 60 و 180 درجه بر ثانیه انجام شد. داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه‏های تکراری دوعاملی (سرعت زاویه‌ای و نوع کشش) در سطح p تجزیه‌وتحلیل شد. نتایج نشان داد که 15 دقیقه پس از پایان کشش، کاهش اوج گشتاور برون‏گرای همسترینگ در وضعیت کشش پویا معنادار بود. همچنین، در متغیر نسبت رایج قدرت همسترینگ به چهارسررانی، تغییرات معناداری پس از انجام کشش ایستا و پویا مشاهده نشد. نتایج در متغیر نسبت عملکردی نیز نشان‌دهنده کاهش معنادار آن در کشش پویا در مقایسه با وضعیت بدون کشش و کشش ایستا بود (p<0/05). براساس یافته‏های حاصل از این پژوهش، به‌نظر می‏رسد 15 دقیقه استراحت غیرفعال، برخی اثرهای نامطلوب کشش ایستا را برطرف می‌کند؛ اما درزمینه توصیه به استفاده از حرکات کششی پویا باید احتیاط بیشتری کرد.