تاثیر مکمل‌دهی رزوراترول و فعالیت هوازی بر میزان پروتئین‌ sirt1 و pgc-1α عضله اسکلتی و ucp-1 بافت چربی زیرپوستی موش‌های صحرایی نر

هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر هم‌زمان و مکمل‌دهی رزوراترول و فعالیت هوازی بر میزان پروتئین sirt-1 ، pgc-1α عضله نعلی و بافت چربی شکمی‌کشاله‌ای و ucp-1 بافت چربی شکمی‌کشاله‌ای در موش‌های صحرایی نر بود. در این پژوهش، 32 سر موش صحرایی(میانگین وزن10 ± 260 گرم، سن هشت هفته)، به‌صورت تصادفی به چهار گروه شاهد، تمرین، مکملتمرین و مکمل تقسیم شدند. گروه‌های تمرینی به‌مدت 12 هفته (‌هفته‌ای پنج جلسه، هر جلسه به‌مدت 45 دقیقه) روی نوارگردان فعالیت کردند. گروه مکملتمرین روزانه 10 میلی‌گرم به‌ازای هر کیلوگرم از وزن بدنشان مکمل رزوراترول دریافت کردند. برای اندازه‌گیری پروتئین بافتی ucp-1، sirt1 و pgc-1α از روش الایزا (ساندویچ دوتایی) استفاده‌ شد. آزمون تحلیل واریانس یک‌طرفهبرای تحلیل داده‌ها استفاده شد و سطح معنا‌داری (p≤0.05) درنظر گرفته ‌شد. نتایج نشان داد که میزان پروتئین‌های sirt1 و pgc1α در بافت عضله و چربی سفید زیرپوستی در گروه تمرین مکمل و گروه مکمل، به‌ترتیب با p≤0.001 و p≤0.05 افزایش معناداری داشته است. پروتئین ucp-1 نیز در بافت چربی سفید، پس از تمرینات افزایش معناداری را نشان داد(p≤0.001). با توجه به نتایج به‌دست‌آمده، احتمالاً مکمل‌دهی رزوراترول به‌همراه فعالیت‌بدنی هوازی تاثیر قوی‌تری بر افزایش میزان sirt-1 و pgc-1α عضله نعلی و بافت چربی شکمی‌کشاله‌ای و ucp-1 بافت چربی شکمی‌کشاله‌ای نسبت به استفاده جداگانه از فعالیت‌بدنی یا مکمل رزوراترول دارد و احتمالاً موجب تغییر فنوتیپ چربی سفید زیرپوستی به چربی بژ (بینابینی) می‌شود.