تاثیر تمرین هوازی و هوای آلوده به ذرات کربن سیاه بر بیان ژن il-6 در بافت‌های هیپوکمپ و قشر قدامی مغز موش‌های صحرایی نر ویستار

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین هوازی و هوای آلوده به ذرات کربن سیاه بر بیان ژن اینترلوکینشش در هیپوکمپ و قشر قدامی مغز موش‌های صحرایی نر بود. 24 سر موش نر نژاد ویستار هشت تا ده‌هفته‌ای به‌طور تصادفی در چهار گروه الف) کنترل، ب) آلودگی، ج) تمرین و د) تمرین آلودگی قرار گرفتند. از دستگاه تزریق ذرات و اتاقک (فالونک) به‌منظور قرارگیری حیوانات در معرض ذرات کربن سیاه با قطر کمتر از ده میکرون استفاده شد. موش‌های گروه‌های آلودگی و تمرین آلودگی به مدت چهار هفته (پنج روز در هفته، دو ساعت در روز) در معرض هوای آلوده به ذرات کربن سیاه قرار گرفتند. پس از هر جلسه آلودگی، گروه تمرین– آلودگی به همراه گروه تمرین به اجرای برنامه تمرین هوازی با 50 درصد سرعت بیشینه خود (60 دقیقه در هر جلسه) پرداخته و 24 ساعت پس از آخرین جلسه حیوانات قربانی شدند. با استفاده از روش ریل  تایمpcr، بیان ژن اینترلوکینشش بافت‌های هیپوکمپ و قشر قدامی مغز موش‌ها مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت تعیین معنادار بودن تاثیر تمرین و آلودگی از تحلیل واریانس دوطرفه استفاده گردید. هوای آلوده به ذرات کربن سیاه منجر به افزایش معنی‌داری در بیان ژن اینترلوکینشش بافت‌های هیپوکمپ (0.007=p) و قشر قدامی مغز ( 0.010=p) گردید، بااین‌وجود تمرین هوازی تاثیر معنی‌داری بر بیان این ژن نداشت. باوجود عدم معنی‌داری تاثیر تمرین هوازی بر بیان ژن اینترلوکینشش نتایج این تحقیق نشان داد که میزان بیان این ژن در گروه‌های تمرین و آلودگی تمرین کمتر از گروه آلودگی بود. بنابراین به نظر می‌رسد تمرین می تواند با کاهش اینترلوکینشش در مغز اثرات التهاب عصبی ناشی از آلودگی را تعدیل کند.