کاربرد چارچوب نقطۀ چالش در بهبود توانایی حرکتی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

اگرچه تمرین به‌عنوان یکی از مهم‌ترین عوامل اثرگذار بر یادگیری در چارچوب نقطۀ چالش مطرح می‌باشد؛ اما عوامل دیگری نظیر موقعیت تمرینی، دشواری تکلیف و سطح مهارت آزمودنی می‌تواند بر یادگیری اثرگذار باشد؛ ازاین‌رو، هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی چارچوب نقطۀ چالش در بهبود توانایی حرکتی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (ام.‌‌‌اس) بود. در این پژوهش نیمه‌تجربی‏، 22 فرد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (‌با میانگین سنی 5/4±‌32 سال) از میان بیماران انجمن مبتلایان به ام.‌‌اس شهر اهواز به‌صورت تصادفیانتخاب شدند و به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم گردیدند. جهت انجام پژوهش، ابتدا، پیش‌آزمون 10 متر راه‌رفتن ‌‌به‌عمل آمد. سپس، آزمودنی‌های گروه تجربی به‌مدت12جلسه (هفته‌ای سه جلسۀ45دقیقه‌ای)به انجام تمرینات پرداختند؛ اماگروه کنترل تحت مداخله قرار نگرفت‌. شایان‌ذکر است که داده‌ها با استفاده از روش تحلیل واریانس مرکب وتحلیل واریانس با اندازه‌گیری تکراری با سطح معنا‌داری (05/0) تحلیل گردیدند. یافته‌ها نشان می‌دهند که توانایی حرکتی گروه تجربی در اثر مداخلۀ مبتنی بر چارچوب نقطۀ چالش بهبود یافته است و آن‌ها نسبت به گروه کنترل از توانایی حرکتی بالاتری برخوردار بوده‌اند (0.001≥p)؛ بنابراین،می‌توان گفت که انجام چهار هفته تمرینات واکنش گام‌برداری با استفاده از چارچوب نقطۀ چالش باعث بهبود معنادار سرعت راه‌رفتن در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می‌شود.