تفاوت‌های مرتبط با فاصله‌دهی کانون توجه بیرونی بر تعادل ایستا بیماران مبتلا به اسکلروزیس چندگانه

هدف این‌ پژوهش، بررسی تفاوت های مرتبط با فاصله دهی کانون توجه بیرونی بر تعادل ایستای بیماران مبتلا به‌ ام‌اس بود. در این مطالعه نیمه تجربی، از بین بیماران عضو انجمن اماس اهواز (700=n)، 23‌ بیمار با میانگین سنی 2/7±29‌ سال، به ‌روش هدفمند و در ‌دسترس انتخاب شدند. تکلیف، شامل ایستادن آزمودنی‌ها بر روی صفحه نیرو در سه شرایط کنترل، توجه بیرونی نزدیک و توجه بیرونی دور بود. پایایی دستگاه به ‌شیوه ثبات زمانی (83/0) و روایی آن به ‌شیوه جمعیت های متفاوت (012.0=p،23.3=f)، تایید گشت. در مرحله اصلی، آزمودنی ها طی سه روز متوالی و هر روز شامل یکی از شرایط، بر روی صفحه نیرو قرار گرفتند. 3‌ کوشش 20‌‌ ثانیه‌ای با 1 دقیقه استراحت بین کوشش ها در هر مرحله از آزمودنی ها به عمل آمد. میانگین سه کوشش هر آزمودنی در هر یک از شرایط، با توجه به‌عنوان معیار عملکرد تعادل ایستای بیماران محاسبه شد. بعد از بررسی نرمال بودن و برابری واریانس ها، داده‌ها به کمک روش آماری تحلیل واریانس درون‌گروهی با اندازه‌گیری تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی، تحلیل شد. یافته‌ها، حاکی از تفاوت معنادار بین هر یک از پارامترهای تعادل، در‌ هر سه شرایط می‌باشد (05.0 > p). همچنین، نشان‌دهنده عملکرد بهتر آزمودنی‌ها در حالت توجه بیرونی دور و نزدیک است و اینکه بیماران، در شرایط توجه بیرونی دور نسبت به توجه بیرونی نزدیک، تعادل ایستا بهتری دارند. با توجه به نتایج پژوهش حاضر، پیشنهاد می‌شود برای بهبود مهارت‌های تعادلی در بیماران مبتلا به ام‌اس، از دستورالعمل‌های کانون توجه بیرونی دور استفاده شود.