اثر فعالیت بدنی کوتاه‌مدت و بلندمدت با شدت بسیار پایین بر یادگیری و حافظه فضایی موش آزمایشگاهی

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر فعالیت بدنی کوتاه‌مدت و بلند‌مدت با شدت بسیار پایین بر یادگیری و حافظه فضایی موش صحرایی نر جوان بود. آزمودنی های تحقیق رت‌های نر بالغ نژاد آلبینو ویستار بودند که به صورت تصادفی در سه گروه فعالیت بدنی کوتاه‌مدت، فعالیت بدنی بلندمدت و گروه کنترل تقسیم شدند. پس از پایان دوره تمرین، آموزش و آزمون حیوانات با استفاده از ماز آبی موریس انجام گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس بین گروهی با اندازه گیری های مکرر و تحلیل واریانس یک طرفه انجام شد. در مرحله اکتساب، بین یادگیری فضایی گروه های فعالیت بدنی کوتاه‌مدت و بلندمدت و گروه کنترل تفاوت معنا‌داری وجود نداشت (0.05 ?p). اما در آزمون حافظه فضایی، هر دو گروه فعالیت بدنی کوتاه‌مدت و بلندمدت، در شاخص های مدت زمان صرف شده در ربع دایره هدف، مسافت طی شده و مدت زمان تاخیر در یافتن سکو عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل داشتند (0.01 ?p). همچنین بین یادگیری و حافظه فضایی دو گروه فعالیت بدنی کوتاه‌مدت و بلندمدت تفاوت معناداری مشاهده نشد (0.05 ?p). یافته های تحقیق حاضر نشان داد، هر دو نوع فعالیت بدنی با شدت بسیار پایین تاثیری بر یادگیری فضایی ندارد، اما حافظه فضایی را به طور معناداری بهبود می‌بخشد. همچنین اگرچه فعالیت بدنی بلندمدت باعث تقویت بیشتر حافظه فضایی شد اما اختلاف معناداری بین فعالیت بدنی بلندمدت و کوتاه‌مدت مشاهده نشد. بر این اساس می توان گفت احتمالاً مکانیسم های درگیر در بهبود حافظه و یادگیری متفاوتند و متناسب با افزایش در زمان ورزش، عملکرد شناختی بهبود نمی یابد.