رابطه‌ی سطح فعالیت‌های جسمانی با رشد مهارت‌های حرکتی پایه در کودکان مقطع ابتدایی

هدف این تحقیق، بررسی ارتباط مهارت‌های حرکتی پایه (مهارت‌های جابه‌جایی و کنترل شی ) و فعالیت‌های جسمانی (فعالیت‌های سازمان‌یافته و فعالیت‌های ایستا) بود. همچنین نقش شاخص توده‌ی بدنی (bmi) به‌عنوان متغیر تعدیل‌کننده بررسی شد. جامعه‌ی آماری شامل دانش‌آموزان 6 تا 12 ساله‌ی شهر قزوین بود که 116 نفر از آنها به‌طور تصادفی به‌عنوان نمونه‌ی تحقیق انتخاب شدند. مهارت‌های حرکتی پایه با استفاده از آزمون رشد حرکتی درشت (tgmd-2) مورد ارزیابی قرار گرفتند و فعالیت‌های روزانه نیز به‌وسیله‌ی پرسش‌نامه‌ی فعالیت‌های یک سال گذشته (آرون و همکاران) که به‌وسیله‌ی محقق تعدیل شده‌بود، بررسی شدند. برای محاسبه‌ی شاخص توده‌ی بدنی، قد و وزن آزمودنی‌ها اندازه‌گیری شد. با استفاده از ضریب همبستگی اسپیرمن، ارتباط بین مهارت‌های حرکتی پایه و فعالیت‌های روزانه ارزیابی شد. بر اساس نتایج این تحقیق و در سطح آلفای 05/0?p، مجموع مهارت‌های پایه ارتباط معنی‌داری با فعالیت‌های سازمان‌یافته داشتند (56 /0r=)، اما با فعالیت‌های ایستا ارتباط معنی‌داری دیده نشد (38/0-=r). نتایج مطالعه‌ی حاضر نشان می‌دهد که کودکانی که سطح بالاتری از فعالیت‌های سازمان‌یافته را دارند، در مهارت‌های حرکتی پایه، عملکرد بهتری خواهند داشت، اما سطح بالای فعالیت‌های ایستا، تاثیر معنی‌داری بر این مهارت‌ها ندارد. همچنین بر اساس این یافته‌ها، اضافه‌وزن و سطوح بالاتر از طبیعی شاخص توده‌ی بدنی در کودکان، مشارکت در فعالیت‌های بدنی را محدود می‌کند. از آنجا که شرکت در کلاس‌ها و برنامه‌های تربیت بدنی در رشد مهارت‌های پایه‌ی کودکان نقش اساسی دارد، تنظیم فعالیت‌های سازمان‌یافته‌ی مناسب به‌وسیله‌ی والدین و معلمان تربیت بدنی، اهمیت ویژه‌ای می‌یابد.