اثر بازخورد خودکنترلی و نوع تمرین بر یادگیری زمان‌بندی نسبی و مطلق

هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر نوع تمرین (بدنی و مشاهده‌ای) و نوع بازخورد (خودکنترلی و جفت‌شده) بر یادگیری زمان‌بندی نسبی و مطلق و همچنین مقایسه‌ی درصد طلب بازخورد و استراتژی درخواست بازخورد گروه خودکنترلی در طی تمرین بدنی و مشاهده‌ای بود. 120 آزمودنی (438/2±09/21) به‌طور تصادفی به چهار گروه تمرین بدنی و مشاهده‌ای (بازخورد خودکنترلی، جفت‌شده) تقسیم شدند. ابزارهای تحقیق، دستگاه زمان‌بندی متوالی و پرسش‌نامه‌ی چیریاکوسکی و ولف بودند. تکلیف، فشردن کلیدهای 2،4،6و8 با حفظ زمان‌بندی نسبی و مطلق معین بود. در مرحله‌ی اکتساب 72 و یادداری و انتقال 12 کوشش انجام گردید. داده‌ها با استفاده از روش تحلیل واریانس عاملی مرکب، آزمون طرح اندازه‌های تکرار‌شده و آزمون t تحلیل شدند (05/0=?). نتایج نشان داد که در مرحله‌ی اکتساب (043/0p = )، یادداری (001/0p = ) و انتقال (001/0p = ) گروه خود کنترلی دارای خطای زمان‌بندی نسبی کمتری در مقایسه با گروه جفت‌شده بودند. همچنین بین درصد طلب بازخورد و استراتژی درخواست بازخورد در طی تمرین بدنی و مشاهده‌ای تفاوتی مشاهده نشد (492/0p = و756/0 t =). لذا به نظر می‌رسد یادگیری از طریق تمرین بدنی و مشاهده‌ای بر فرایندهای شناختی مشابه استوار باشند.