تاثیر تداخل زمینه‌ای فزاینده و کاهنده با تغییر برنامه‌ی حرکتی بر یادگیری تکلیف زمانبندی پیش‌بین انطباقی و قابلیت شناسایی خطا

هدف از تحقیق حاضر? مقایسه‌ی تاثیر تداخل زمینه‌ای فزاینده و کاهنده بر یادگیری تکلیف زمانبندی پیش‌بین انطباقی و قابلیت شناسایی خطا بود. جامعه‌ی آماری آن? دانشجویان دانشگاه شهید‌بهشتی بودند که از میان آنها 40 نفر به‌عنوان نمونه‌ی در دسترس انتخاب شدند. در این تحقیق? سطوح مختلف تداخل زمینه‌ای (مسدود، تصادفی، فزاینده و کاهنده) تحت شرایط برنامه‌ی حرکتی متفاوت? اما پارامتر یکسان مورد مقایسه قرار گرفتند. تکلیف مورد نظر زمانبندی پیش‌بین انطباقی بود که در مسیر‌های مختلف(تغییر برنامه‌ی حرکتی) ارایه می‌شد. افراد در گروه فزاینده ابتدا تمرین را به‌صورت مسدود آغاز و سپس به‌ترتیب به روش‌های زنجیره‌ای، قالب‌های تصادفی و تصادفی تمرین کردند. برنامه‌ی تمرینی گروه کاهنده عکس گروه فزاینده بود. داده‌های تحقیق در 7 مرحله? شامل پیش‌آزمون، 4 مرحله‌ی اکتساب، یادداری و انتقال جمع‌آوری شد. در هر مرحله? خطای مطلق و قابلیت شناسایی افراد اندازه‌گیری شد. از آزمون تحلیل واریانس یک‌سویه و اندازه‌گیری‌های مکرر برای تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده شد. نتایج، وجود اثر تداخل زمینه‌ای را تایید کرد و گروه‌های فزاینده و کاهنده هم در خطای مطلق و هم در قابلیت شناسایی خطا تفاوت معنی‌داری با سایر گروه‌ها داشتند. وجود تفاوت معنی‌دار بین گروه‌ها از نظر قابلیت شناسایی خطا نشان‌دهنده‌ی تلاش شناختی بیشتر گروه‌های با تداخل بالا است که از فرضیه‌ی تلاش شناختی سوینن و سرین( 1994) حمایت می‌کند.