اثر دست‌کاری بینایی حین تمرین راه رفتن بر تعادل کارکردی و پارامترهای کینماتیکی منتخب گام‌برداری زنان سالمند

هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر دست‌کاری حس بینایی حین تمرین راه رفتن بر تعادل کارکردی و پارامترهای کینماتیکی منتخب گام‌برداری زنان سالمند بود. به‌این منظور، 16 زن سالمند در دسترس و واجد شرایط با دامنه‌ی سنی 65-75 سال (23/4±06/70 سال) انتخاب و به‌روش تصادفی ساده به 2 گروه 8 نفره تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی تمرین راه رفتن معمولی را به‌مدت 12 هفته و هفته‌ای 3 جلسه انجام دادند که شامل راه رفتن در شرایط محدود شده‌ی قسمت پایین میدان بینایی بود. برای سنجش تعادل کارکردی از آزمون برگ و از دستگاه تجزیه و تحلیل گام‌برداری زبریس برای اندازه‌گیری اطلاعات کینماتیکی گام‌برداری آزمودنی‌ها استفاده شد. برای مقایسه‌‌ی درون‌گروهی، نمرات پیش‌آزمون و پس‌آزمون از آزمون آماری t همبسته و برای مقایسه‌ی بین گروهی از آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که تمرین راه رفتن معمولی در شرایط دست‌کاری شده‌ی حس بینایی بر برخی پارامترهای کینماتیکی راه رفتن سالمندان، یعنی طول گام، سرعت گام‌برداری و درصد تغییر پذیری سرعت گام‌برداری تاثیر معنی‌داری داشت (05/0 ? p). مقایسه‌ی بین گروهی در پس‌آزمون نشان داد که تفاوت معنی‌داری بین میانگین نمرات گروه تجربی و کنترل در طول گام و سرعت گام‌برداری به نفع گروه تجربی وجود داشت (05/0 ? p). اما تفاوت‌های بین گروهی و درون‌گروهی در نتایج آزمون تعادل کارکردی دیده نشد (05/0 ? p). نتیجه اینکه محدود‌سازی قسمت پایین میدان بینایی حین تمرین راه رفتن سالمندان زن می‌تواند موجب بهبود برخی پارامترهای مرتبط با تعادل گام‌برداری آنان شود. کاهش وابستگی به اطلاعات بینایی، بهبود توانایی استفاده از حواس جایگزین مانند حس پیکری و دهلیزی می‌تواند از دلایل احتمالی بهبود پارامترهای گام‌برداری باشد.