تاثیر آگاهی از نتیجه خودکنترلی بر یادگیری مشاهده‌ای در یک برنامه تمرینی دوتایی

هدف تحقیق حاضر، بررسی نقش آگاهی از نتیجه (kr) خودکنترلی در حوزه یادگیری مشاهده‌ای بود. به این منظور، دو گروه خودکنترل و جفت شده در یادگیری زمان‌بندی نسبی و مطلق یک تکلیف زمان‌بندی متوالی با هم مقایسه شدند. در مرحله اکتساب، به-منظور بهینه سازی شرایط تمرین از برنامه تمرینی دوتایی متناوب استفاده شد. 32 آزمودنی (16 پسر و 16 دختر)، به صورت داوطلبانه انتخاب و به دو گروه خودکنترل و جفت شده تقسیم شدند. تکلیف آزمودنی‌ها حرکت در مسیر از قبل مشخص شده، یعنی فشردن کلیدهای 2، 6، 8 و 4 یک دستگاه زمان‌بندی متوالی، با حفظ زمان‌بندی نسبی و مطلق معین بود. افراد دو گروه در کنار هم و به صورت دوتایی به تمرین مهارت می‌پرداختند و تنها تفاوت آنها، اختیاری بود که به افراد گروه خودکنترل برای کنترل برنامه ارایه kr داده شده بود. این اختیار محدود به کوشش‌های مشاهده‌ای و در سه کوشش از هر دسته شش کوششی بود. آزمایش شامل سه مرحله اکتساب، یادداری و انتقال بود. نتایج تحلیل واریانس عاملی در اندازه‌های تکراری مرحله اکتساب نشان داد، هرچند خطای زمان‌بندی نسبی و مطلق دو گروه خودکنترل و جفت شده طی دوره اکتساب کاهش معنی داری را نشان می‌دهد (05/0 > p)؛ بین تغییرات ایجاد شده در دو گروه، طی این دوره تفاوت معنی-داری وجود ندارد (05/0 < p)، در مرحله یادداری و انتقال نیز اختلاف معنی داری بین گروه خودکنترل و جفت شده، در متغیرهای وابسته مشاهده نشد (05/0 < p). نتایج این آزمایش نشان داد برای بررسی اثر kr خودکنترلی در حوزه یادگیری مشاهده‌ای، به غیر از شرایط تمرین، باید عوامل دیگری نظیر نوع تکلیف و ویژگی‌های آزمودنی را نیز در نظر گرفت.