مقایسه انگیزش مشارکت دانشجویان ورزشکار دختر و پسر در فعالیت‌های ورزشی و ارتباط آن با هدف گرایی

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه انگیزش مشارکت دانشجویان ورزشکار دختر و پسر در فعالیت‌های ورزشی و رابطه آن با هدف گرایی ورزشی آنان است. نمونه‌های این تحقیق را 106 دانشجوی دختر ورزشکار و 105 دانشجوی پسر ورزشکار با میانگین سنی 21 سال تشکیل می دادند. از پرسشنامه انگیزش شرکت در فعالیت‌های ورزشی (pmq) گیل و همکارانش (1983) و پرسشنامه تکلیف گرایی و خودگرایی در ورزش (teosq) دیودا و نیکولز (1995)، به ترتیب برای ارزیابی دلایل مشارکت در ورزش و ارزیابی هدف گرایی ورزشی استفاده شد. تمام اطلاعات، با استفاده از آزمون‌های t و ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی داری کمتر از 05/0 تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد یادگیری و بهبود مهارت‌ها مهم ترین عامل انگیزشی آزمودنی‌ها برای شرکت در فعالیت‌های ورزشی بود. آزمون t، تفاوت در انگیزه‌ها و هدف گرایی ها را بین دختران و پسران نشان داد. مقایسه دو گروه نشان داد ورزشکاران دختر در عامل شهرت (انگیزه بیرونی) و ورزشکاران پسر در عامل بودن با دوستان ( انگیزه درونی) به طور معنی داری بالاتر از گروه مقابلشان بودند. همچنین بدون توجه به جنسیت، بین تکلیف گرایی با انگیزه‌های درونی و خودگرایی با انگیزه‌های بیرونی، رابطه معنی داری مشاهده شد. علاوه بر این، نمره تکلیف گرایی دختران به طور معنی داری بیشتر از پسران بود، ولی در خرده مقیاس خودگرایی اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشتند.