مقایسه اثر بازخورد خودکنترلی و تخمین خطا بر اکتساب و یادداری تکلیف تعادلی

این تحقیق به‌منظور مقایسه اثر بازخورد خودکنترلی و تخمین خطا بر اکتساب و یادداری تکلیف تعادلی در کودکان و بزرگسالان انجام گرفت. در این تحقیق، 96 آزمودنی (48 کودک در دامنه سنی 12-8 سال و 48 بزرگسال در دامنه سنی 22-18 سال) از دانش‌آموزان آموزش و پرورش و دانشجویان دانشگاه اصفهان بر اساس نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و سپس به‌طور تصادفی بر اساس دامنه سنی، جنسیت، برنامه دریافت بازخورد و تخمین خطا در 16 گروه قرار گرفتند. تکلیف مورد نظر حفظ تعادل به‌مدت 30 ثانیه بر روی دستگاه تعادل‌سنج بود. هر یک از گروه‌ها به‌مدت 4 روز در 8 دسته 5 کوششی در دوره اکتساب شرکت داشتند. در آخرین دسته روز چهارم، آزمون اکتساب و 72 ساعت پس از آن آزمون یادداری انجام گرفت. داده‌های به‌دست‌آمده با استفاده از تحلیل واریانس عاملی تحلیل شد. براساس نتایج، در مرحله اکتساب اثر اصلی نوع بازخورد معنی‌دار بود و زمان حفظ تعادل گروه خودکنترل در آزمون اکتساب به‌طور معنی‌داری بیشتر از گروه جفت شده بود، اما اثر اصلی جنسیت، دامنه سنی و تخمین خطا معنی‌دار نبود. در مرحله یادداری، اثر اصلی دو متغیر نوع بازخورد و جنسیت معنی‌دار بود، به‌طوری‌که زمان حفظ تعادل مردان در آزمون یادداری به‌طور معنی‌داری بیشتر از زنان بود، در حالی‌که اثر اصلی دامنه سنی و تخمین خطا معنی‌دار نبود (05/0p < ). با توجه به نظریه زیمرمن در خودتنظیمی که خودکنترلی نیز بخشی از آن است، نتایج حاصل به‌طور کلی این نظریه را تایید کرد. بر اساس یافته‌های این پژوهش نتیجه‌گیری می‌شود که شیوه تمرین خودکنترلی به‌ویژه بازخورد خودکنترلی در اکتساب و یادداری مهارت‌ها در کودکان و بزرگسالان موثر است. همچنین تخمین‌ خطا در گروه خودکنترل در مرحله اکتساب عملکرد بهتری داشته است.