اثر تمرین راه‌رفتن روی سنگ‌فرش مصنوعی بر برخی پارامترهای فضایی زمانی گام‌برداری زنان سالمند

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر 12 هفته تمرین راه‌رفتن روی سنگ‌فرش مصنوعی بر پارامترهای فضایی زمانی گام‌برداری سالمندان زن بود. 20 سالمند زن (65-80 سال) شهر تهران و واجد شرایط در پژوهش انتخاب و به روش تصادفی ساده به دو گروه 10 نفره تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی تمرین راه‌رفتنروی سنگ‌فرش را با پای برهنه به مدت 12 هفته، هفته‌ای سه جلسه انجام داد.برای سنجش پارامترهای گام‌برداری از دستگاه تحلیل گام‌برداری زبریس در پیش‌آزمون و پس‌آزمون استفاده شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس مختلط با عامل درون‌گروهی زمان (قبل و بعد تمرین) و بین‌گروهی (گروه تجربی و کنترل) نشان‌دهنده معنا‌داری اثر متقابل زمان و گروه بود(p<0.05). بنابراین، از آزمون تی همبسته برای مقایسه درون‌گروهی نمرات پیش‌آزمون و پس‌آزمون هر گروه و از آزمون تی مستقل برای مقایسه‌های بین‌گروهی استفاده شد. مقایسه‌‌های درون‌گروهی نمرات پیش و پس‌آزمون گروه تجربی نشان داد تفاوت معنا‌داری بین میانگین نمرات شامل آهنگ گام، طول گام، سرعت گام‌برداری و تغییرپذیری سرعت گام‌برداری وجود داشت (p<0.05). این تفاوت در مورد گروه کنترل در مورد هیچ‌یک از شاخص‌ها دیده نشد(p<0.05). مقایسه‌های بین‌گروهی در پس‌آزمون نشان داد تفاوت معنا‌داری بین میانگین نمرات شامل آهنگ، طول و سرعت گام‌برداری و تغییرپذیری سرعت گام‌برداری گروه تجربی و کنترل وجود داشت (p<0.05)؛ بنابراین، تمرین راه‌رفتن روی سطوح برجسته می‌تواند بر شاخص‌های زمانی و فضایی گام‌برداری سالمندان اثرگذار باشد.