نشانه‌معناشناسی گفتمان تبلیغی موسی(ع)

گفتمان قرآن گفتمانی چندلایه است. با بهره گیری  از روش های مطالعۀ معنا، فرایندهای ارزشی معنا و جنبۀ کاربردی و تاثیری متن را تا حدودی می‌توان روشن کرد و از این میان، روش تحلیل نشانه معناشناسی گفتمان، با بازخوانی نظام های سیال متن ضمن روساخت قالب بندی شده، چگونگی کارکرد، تولید و دریافت معنا را در نظام های گفتمانی تبیین می کند. این جستار با بهره از الگوی تنشی تحلیل به مطالعۀ شصت آیۀ نخست سورۀ شعراء می پردازد که جهت الگودهی و آرامش دادن به پیامبر اکرم(ص)، گفتمان تبلیغی حضرت موسی(ع) را روایت می کند. فضای تنشی حاکم بر گفتمان آیات در عین دربرگرفتن نظام‌های گفتمانی مختلف با نوسان مرزهای معنایی، فرایند سیال معنا را در تعامل دو بُعد عاطفی و شناختی شکل می‌دهد. گفتمان آیات تعاملی است و متاثر از حضور حسی ادراکی و شَوِشِی ر شرایطی ناپایدار و غیرمنتظره قرار دارد؛ به طوری که در کشمکش طرف های گفت وگو با اتصال و انفصال در فضای گفته پردازی و نیز با رخداد زیبایی شناختی اعجاز، گفتمان به سمت مرکز عملیات گفته پردازی   که در اینجا «ربوبیت» است سوگیری می کند تا فراتر از نقطۀ توانش و کنش تبلیغی در ابعاد زیبایی‌شناختی، نتیجۀ نهایی رقم بخورد.