حرف اضافه‌نمایی افتراقی در وفسی در چهارچوب نظریه بهینگی

هدف از پژوهش حاضر، تحلیل پدیده دستوری حرف اضافه‌نمایی افتراقی در وفسی در چهارچوب نظریه بهینگی و با استفاده از تعمیم مدل بهینگی مفعول‌نمایی افتراقی آیسن (2003) می‌باشد. با وجود بررسی‌های بوسونگ (1985) پیرامون مفعول‌نمایی افتراقی در بیش از سیصد زبان جهان، پدیده حرف اضافه‌نمایی افتراقی تاکنون به‌صورت دقیق و رده‌شناختی مورد بررسی واقع نگردیده است. حرف اضافه‌نمایی افتراقی، به‌عنوان زیرمجموعه‌ای از حالت‌نمایی افتراقی، به بررسی تاثیر ویژگی‌های معنایی و یا کاربردی در نحوه ظهور حالت در مفعول حرف اضافه می‌پردازد. شواهد زبانی وفسی (vide. stilo, 2004)، نمایانگر آنند که ویژگی معنایی جانداری در مفعول حرف اضافه، بر نوع حالت‌نمایی در آن موثر می باشد؛ به طوری‌که مفعول‌های حرف اضافه جاندار و انسان در وفسی در حالت غیر مستقیم (حالتِ مفعولی حرف اضافه) تظاهر می‌یابند؛ در صورتی‌‌که تظاهر مفعول حرف اضافه غیر جاندار، در حالت مستقیم (فاعلی) می باشد. مدل بهینگی حرف اضافه‌نمایی افتراقی در پژوهش حاضر با بهره‌گیری از پرینس و اسمولنسکی (1993)، اسمولنسکی (1995) و با تعمیم مدل بهینگی آیسن (2003) در مفعول‌نمایی افتراقی حاصل شده است و سلسله‌مراتب محدودیتی گویشی مورد کاربرد، با به‌کارگیری ابزارهای صوری انطباق هماهنگ و ربط موضعی استخراج گردیده‌اند.