نشانه ‌معناشناسی زاویه‌ های دید در داستان صلح براساس نظریه ژاک فونتنی

زاویه دید، یکی از عناصر اصلی داستان است که روش نویسنده یا گفته‌پرداز، در جهت‌مندی ارائه اطلاعات به گفته‌یاب است، منظور از جهت‌مندی، مسیر توجه و سیر نگاه به سوی کسی یا چیزی است و زمانی آن ارزشمند است که غایت و هدفی را در متن دنبال کند. در نشانه ‌معناشناسی مکتب پاریس، مطابق با نظریه ژاک فونتنی، زاویه‌های دید به چهار گروه تقسیم می‌شود. هدف این پژوهش، بررسی انواع زاویه‌های دید در داستان «صلح» اثر مجید قیصری، بر اساس نظریه ژاک فونتنی است. مساله اصلی آن پاسخ به این پرسش است که کاربرد هر یک از این زوایا برای ایجاد شناخت از شخصیت‌ها، زمان و مکان در گفته‌یاب چگونه است. این پژوهش با فیش برداری از کتاب‌ها، به روش توصیفی و تحلیل محتوا انجام شده است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که گفته‌پرداز از هر چهار زاویه‌دید برای ایجاد شناخت بهره برده است، به گونه‌ای که انتخاب نوع زاویه‌دید با هدف گفته‌پرداز و تاثیری که گفتمان بر دریافت کننده متن (گفته‌یاب) دارد، مرتبط است.