انضمام در زبان فارسی از نگاه گذرایی پیوستاری

«انضمام» اسم یکی از فرآیندهای واژه‌سازی در نظر گرفته شده که در زبان‌های مختلف عمکردی یک‌پارچه و واحد نداشته و از نظر نحوی نمود متفاوت دارد. اسم منضم‌شده در مورد مشخصه‌هایی نظیر معرفگی و مشخص‌بودگی، بی‌نشان شده و حرف تعریف، اشاره یا نشانه حالت نمی‌گیرد. هدف این تحقیق، یافتن راهی برای تبیین پدیده انضمام در زبان فارسی و دلیل وقوع آن است که بتوان با توسل به آن در مورد انضمامی یا غیر انضمامی‌‌بودن ساخت‌های موجود تصمیم گرفت. در این راستا، سعی شده به فرآیند انضمام از منظر ارتباط آن با گذرایی نگریسته شود. از این منظر می‌توان منضم‌شدن اسم را در قالب درجات گذرایی و نیز حضور یا عدم حضور مولفه‌های گذرایی مورد بررسی قرار داد. نتایج بررسی داده‌ها حاکی از این است که از میان مولفه‌های گذرایی دو مولفه مهم فردیّت مفعول و تاثیرپذیری مفعول در رخ‌دادن پدیده انضمام نقش دارند. البته نمود نیز به‌دلیل ارتباط با تاثیرپذیری، نقشی غیر مستقیم در این پدیده دارد. بنابراین، انضمام را می‌بایست یکی از گونه‌های کاهش گذرایی در نظر گرفت که در نتیجه پایین بودن دو مولفه فردیّت و تاثیرپذیری مفعول در بند گذرا رخ می‌دهد. تفاوت‌های ساختاری انضمام از نمونه اعلای گذرا نیز ناشی از انحراف از این نمونه اعلا و عدم حضور مولفه‌های مورد بحث است.