نقدی بر دوگانه بومی‌گرایی- بیگانه‌سازی ونوتی در نظریه ترجمه، با تکیه بر آرای هرمنوتیک فلسفی و زبان‌شناختی گادامر و ریکور

اندیشه های فلسفی و زبان شناختی گادامر و ریکور در هرمنوتیک فلسفی پیرامون چگونگی تحقق فهم، بسیار مهم هستند. مفاهیم «آمیزش افق ها» از گادامر و «فهم خود از طریق دیگری» از ریکور مهم‌ترین مسایل مطرح‌شده در این حوزه به شمار می‌روند. این دو مفهوم فلسفی در پی دستیابی به فهم بین فرهنگی هستند. از سوی دیگر، استراتژی ها و رویکرد های دوگانه باورانه ترجمه در قالب دوگانه باوری بومی سازی/ بیگانه سازی ونوتی و نظریاتی مشابه آن نتوانسته‌اند راه را برای تفاهم بین فرهنگ ها هموار کنند. این مقاله می‌کوشد با تکیه بر آرای یاد‌شده گادامر و ریکور این معضل دوگانه‌باورانه نظریه ترجمه را رفع کند. با تکیه بر این نظر گادامر که هر فهمی در زبان رخ می دهد و این نظر ریکور که بشر با وجود تنوع‌های گوناگون وحدتی خاص دارد، ترجمه به‌‌عنوان پدیده ای زبان‌شناختی و فرهنگی بازاندیشی می شود که می‌تواند در نزدیکی فرهنگی و زبانی انسان ها و دستیابی به گونه ای از وحدت بین فرهنگی تاثیری بسزا داشته باشد. در نتیجه، این پژوهش بر آن است که در مقابل رویکرد دوگانه باورانه بومی گرایی- بیگانه-سازی به ترجمه، ترجمه را از زاویه دید هرمنوتیک فلسفی به‌مثابه نوعی فهم بین فرهنگی معرفی کند و رویکرد نوینی را درباره پدیده ترجمه پیشنهاد کند که همزمان توجه به دو فرهنگ دخیل در فرایند ترجمه و پاسداشت و احترام فرهنگ دیگری را لحاظ می کند.