کاربست نظریه آلوده‌انگاری کریستوا بر شعر «دلم برای باغچه می‌سوزد» فروغ فرخزاد

ژولیا کریستوا با تکیه بر همگرایی‌ها و همپیوندی‌های دو حوزه زبان شناسی و روانکاوی، نظریات نوینی در باب تحلیل متون ادبی ارایه کرده است. او در نظریه «آلوده انگاری» که برآمده از کنکاش های پساساختارگرایانه اوست، بر این عقیده است که آفرینشگر ادبی به‌مثابه فاعل سخنگو از خلال زبانی شاعرانه و نشانه ای از نابسامانی های جهان پیرامون خود اعلام برایت می کند و سپس برای تطهیر خویش و جامعه پیرامون از آلودگی ها، به جست‌وجوی راه حل روی می‌آورد.کریستوا امکان کاربست این نظریه را به ادبیات اروپایی با مثال های فراوانی مورد بررسی قرار داده است. ما در این مقاله برای مطالعه موردی کاربست ابزارهای تحلیلی نظریه آلوده‌انگاری بر ادبیات فارسی، شعر «دلم برای باغچه می سوزد» فروغ فرخزاد را انتخاب کرده‌ایم و دو هدف کارکردی عمده را مورد توجه قرار داده‌ایم؛ نخست چشم‌اندازی جامع از آنچه امروز تحت عنوان «نظریه آلوده‌انگاری» کریستوا مطرح می‌شود را ارایه می‌کنیم و سپس با تکیه بر مبانی و ابزارهای واکاوانه نظریه آلوده‌انگاری، امکان تاویل‌پذیری و خوانش‌های بدیع از این شعر فرخزاد را به بوته آزمون می‌آوریم و درصدد پاسخ به این پرسش هستیم که آیا امکان کاربست چنین رویکردی در خوانش اشعار فروغ فرخزاد و دیگر شاعران معاصر فارسی وجود دارد یا نه؟