مطالعه فرایند گفتمانی بیان آرزو در زبان فارسی

یکی از کنش‌های زبانی که در تعاملات اجتماعی و گفت‌وگوهای روزمره در انواع زبان‌‌ها از جمله زبان فارسی نقش پررنگی دارد، آرزوکردن و بیان دعای خیر برای مخاطب است. آرزو‌ها در زبان فارسی با استفاده از ساختارهای خاص دستوری مانند جمله‌های فعلی دارای فعل التزامی، جمله‌های اسمی، شبه‌جمله‌‌ها و اصطلاحات دیگر بیان می‌‌شوند و دارای کاربردهای ویژه و گوناگون هستند. این ساخت‌ها و کاربردهای گوناگون در زبان‌های مختلف با یکدیگر مطابقت ندارند؛ لذا گویشوران غیر‌فارسی‌زبان در هنگام برخورد با این عبارت‌ها و اصطلاحات هم در فهم مطلب و هم در کاربرد آن‌ها دچار مشکل می‌‌شوند. بدین منظور و نیز برای رفع این مشکل، مطالعه ساختار این عناصر زبانی به‌ نظر ضروری می‌‌رسد. آن‌ها می‌‌توانند برای ختم مکالمه، تشکر از مخاطب‌ و واکنش به اظهارات او به‌کار روند. علاوه بر این در زبان فارسی شاهد آرزوهای غیر‌مستقیم و نیز گروهی هستیم که این مسیله از دیدگاه فرهنگی شایان توجه است. این مقاله علاوه بر ارایه ساختارهای دستوری آرزوها، به تفکیک آن‌ها از لحاظ معنایی و نیز کاربردی می‌‌پردازد و با ارایه مثال‌های مختلف می‌کوشد تا چگونگی کنش زبانی آرزو‌ها را در زبان فارسی روشن سازد.