بررسی تاثیر پارامتر تشخیص(نا)پذیری بر روی نمود زبانی

در نظریه ساخت اطلاع، موضوعات و مفاهیم متنوعی مطرح هستند که یکی از این موضوعات، مفهوم شناختیِ «تشخیص‌پذیری » است. مفهوم ذهنی تشخیص‌پذیری در زبان دارای نمود است. در این مقاله، تاثیر پارامتر تشخیص پذیری بر روی نمود زبانی در حوزه های صرف، نحو و نوا به صورت مقابله ا ی در انگلیسی و فارسی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج این تحقیق نشان می دهد میزان تشخیص‌پذیری مصادیق بر روی نمود صرفی آن‌ها در دو زبان انگلیسی و فارسی تاثیرگذار بوده است؛ مشخصاً اینکه مصادیق تشخیص پذیر به صورت ضعیف (ضمایر) و مصادیق تشخیص ناپذیر به صورت قوی (گروه‌های اسمی کامل) نمود پیدا می کنند. یافته دیگر اینکه صورت های صرفی ارجح در انگلیسی و فارسی با هم متفاوت هستند. همچنین نتایج این پژوهش نشان می دهد که پارامتر تشخیص‌پذیری در حوزه های نحو و نوا بر چگونگی نمود زبانی تاثیرگذار بوده است؛ مثلاً عباراتی که دارای مصداق تشخیص پذیر بوده اند، بیشتر با جایگاه نحوی نهاد منطبق شده اند یا به صورت فاقد تکیه نمود یافته‌اند. یافته دیگرِ پژوهش این است که برخلاف نحوه نمود صرفی، تاثیر پارامتر فوق الذکر در حوزه های نحو و نوا در دو زبان انگلیسی و فارسی به صورت‌بندی های زبانی تقریباً مشابهی منجر شده است. در این پژوهش از آزمون های مجذور خی و z برای تشخیص معنی دار بودن رابطه ها استفاده شده است.