بررسی پیکره بنیاد مفعول نمایی افتراقی در مازندرانی

چنانچه در زبانی برای نشان دادن نقش مفعولی از نشانه حالت استفاده شود، در آن زبان مفعول نمایی وجود دارد و درصورتی که نشانه حالت مفعولی تنها با زیرمجموعه ای از مفعول های آن زبان همراه شود، مفعول نمایی به صورت افتراقی است. ویژگی هایی مانند «معرفگی» و «جانداری» مفعول ازجمله دلایل حضور نشانه مفعولی در کنار یک مفعول در میان برخی زبان های جهان هستند. هدف از نگارش مقاله حاضر، بررسی وضعیت مفعول های مستقیم نشانه‌دار و بدون نشانه، با توجه به جانداری و معرفگی، در متون مکتوب مازندرانی است تا از این طریق رابطه بین این عوامل مشخص شود. در این پژوهش از رویکرد «آیسن» (2003) در چارچوب «نظریه بهینگی» استفاده شده است. با بررسی «مفعول‌نمایی افتراقی» در یک پیکره مازندرانی در مجموع، 148 گروه اسمی مفعول مستقیم، شناسایی و مشخص شد که هر دو ویژگی معرفگی و جانداری در حضور نشانه مفعولی در کنار مفعول مستقیم در این پیکره زبانی از زبان مازندرانی تاثیرگذار هستند.