از مناسبات بینامتنی تا مناسبات بینارسانه‎ای بررسی تطبیقی متن و رسانه

بینامتنیت و بینارسانه هر دو پدیده‎های گفتمانی هستند که نظام‎های نشانه- معنایی را با آشنایی‎زدایی یا تعامل متن و رسانه، تحت‌تاثیر قرار می‎دهند. کاربست بینامتنیت از زمان ظهور آن تا به حال بیشتر در مورد ادبیات و خط تمایز آن تنها رمان‎های چندرسانه‎ای بوده‎ است اما در مورد هنرهای گوناگون، به‌ویژه سینما، تیاتر و فضای سایبری، به‌نظر می‎رسد به‌خوبی نتوانسته است - خصوصاً در حوزه نقد- وضعیت تراگفتمانی تکنیکی و رسانه‎ای را توجیه کند تا اینکه بینارسانه در ادامه آن ارایه شده است. بینارسانه حکایت از تعامل خصوصیات مختلف رسانه‎های گوناگون در کنار یکدیگر با حفظ همه ویژگی‌های نشانه‌ای آن‎ها و سپس تراموقعیتی دارد که ویژگی های اولیه به حالت تعویق و تعلیق درمی آیند. مهم‎ترین ویژگی این تلاقی رسانه‎ای، استقرار یک ماده‎ و فرم بیان در کنار ماده‎ و فرم بیانی دیگر است. هدف این مقاله علاوه بر بررسی گفتمان بینارسانه‎ای، مطالعه نقش آن در نشانه‎-معناشناسی و هنر ‎است؛ به همین منظور پس از بازخوانی بینامتنیت، مرزهای تمایز متن و رسانه و جلوه‎های حاصل از تعامل رسانه‎ها، برای دستیابی به نظریه منسجمی در مورد بینارسانه مورد بررسی قرار می‎گیرد.