گفتمان‌های مشترک در چهار رمان فارسی (تحلیل تطبیقی درون‌مایه رمان‌های خط تیره آیلین، چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم، عادت می‌کنیم و چهل سالگی)

بسیاری از رمان‌هایی که نویسندگان زن ایرانی در چند سال اخیر نگاشته‌اند، از جهات مختلفی مانند پیرنگ، زاویه دید، شخصیت و... با هم شباهت دارند. این مقاله می‌کوشد چهار رمان از این نویسندگان را از منظر درون‌مایه مقایسه و بررسی کند. با مطالعه این‌گونه آثار، می‌توان به مشکلات و معضلاتی پی ‌برد که وجود دارند یا در آینده پدیدار خواهند شد و هنرمندان توانسته‌اند با ذهنیّت هنری خود، آن‌ها را زودتر تشخیص و هشدار دهند.در این چهار رمان، مشترکاتِ مضمونیِ فراوانی وجود دارد که به‌ظاهر برآمده از گفتمانی مشترک است. برای بررسی این موضوع، ابتدا در بخش مقدمه، توضیحاتی درباب درون‌مایه و چیستی و اهمیت آن آمده است. سپس در بخش‌های بعدی، درون‌مایه رمان‌ها از دو منظر درون‌مایه‌های کلی و درون‌مایه‌های جزیی مطالعه شده‌ است. در پایان، دریافتیم که درون‌مایه این چهار رمان تاحد زیادی شبیه به هم هستند و به‌نظر می‌رسد سبب آن، گفتمان مشابه نویسندگان آن‌هاست. چهار رمانی که در این مقاله بررسی شده‌اند عبارت‌اند از: خط تیره آیلین ( اثر ماه‌منیر کهباسی)، چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم و عادت می‌کنیم (از زویا پیرزاد) و چهل سالگی (نوشته ناهید طباطبایی).