کنش‌گفتاری «وعده» و «وعده در گفتمان سیاسی»

کنش گفتاری «وعده» می تواند همگرا با دو کنش گفتاری تشویق و سوگند باشد. این کنشگفتاری بهواسطه وجود مفهوم وعده داوطلبانه و تعهدی که گوینده به خواست خود به مخاطب می دهد، در زمره کنش های گفتاری تعهدآور در طبقه بندی کنش های گفتاری جورج اُستین قرار می گیرد. همچنین وجود مختصات اصلی افعال اجرایی «من، تو، اینجا و الان» در وعده موجب میشود آن را جزو کنش های اجرایی قلمداد کنیم. در وعده سیاسی با توجه به اهداف و ویژگی های فردی گوینده ممکن است راهکارهای اصل همکاری گرایس، یعنی کمیت، کیفیت، ارتباط و روش بیان نقض شوند. در یک وعده سیاسی به همان میزان که ممکن است کوتاه و مختصر سخن گفته شود، ممکن است از عنصر تکرار استفاده شود. بسیاری از وعده های سیاسیِ دادهشده تنها جنبه تبلیغاتی دارند و از جنبه عملی برخوردار نیستند. راهکار ارتباط معمولاً در وعده های انتخاباتی حفظ می شود و کمتر پیش می آید که این راهکار در مرحله پیش از انتخابات نقض شود. کوشش در بهکارگیری روش بیان درست و تاثیرگذار از روش های فعالان سیاسی پیش از انتخابات است.